Επτά μείον ένα

E Π Τ Α Μ Ε Ι Ο Ν Ε Ν Α 21 Εκεί υπήρχαν και μερικοί τεχνικοί του εγκληματολογικού με τις κλινικά καθαρές φόρμες τους, περιμένοντας ανυπόμονα. Ο υπέρβαρος επικεφαλής τους, ο Ρόμπιν, ανέβαινε τη σκάλα, κι ευτυχώς δεν υπήρχε άλλος επικεφαλής. Ο Άλαν δεν ήταν εκεί. Ο τραυματισμένος συνάδελφος ήταν εξαφανισμένος, το ίδιο και το ασθενοφόρο. Τα βαν της αστυνομίας ήταν ακόμη εκεί με τους φάρους αναμμένους, οι άνθρωποι των ΜΜΕ με τις κάμερες και τα μικρόφωνα έπεφταν πάνω στην ταινία αποκλεισμού, ο δε αριθμός των περιέργων είχε αυξηθεί σημαντικά. Ενώ οι τεχνικοί έμπαιναν στο διαβολόσπιτο, ο Μπέργερ κοί­ ταξε το συγκεντρωμένο πλήθος. Τότε ήταν που είχε μια παρά­ ξενη, εντελώς φευγαλέα αίσθηση. Τράβηξε κι έβγαλε το πλαστι­ κό γάντι από το αριστερό χέρι, σήκωσε το κινητό και πήρε μια φωτογραφία, έπειτα άλλες δύο, αν και η αίσθηση είχε ήδη χαθεί. Κοίταξε το παλιό του Ρόλεξ. Το αισθάνθηκε ξένο στον καρ­ πό του, μια που άλλαζε ρολόι κάθε Κυριακή. Οι δείκτες αργο­ κινούνταν προς τα εμπρός, κι ήταν σαν να έβλεπε αυτόν τον υπέροχο μικρό ωρολογιακό μηχανισμό να εξάγει, με τα ατέλειω­ τα τικ τακ του, το κάθε δευτερόλεπτο από την ανυπαρξία και τη λήθη. Έπειτα στράφηκε προς την Ντίαρ. Στην αρχή εκείνη φαινόταν να κοιτάζει το ρολόι του, αλλά μετά συνειδητοποίησε ότι το βλέμμα της ήταν στραμμένο χαμηλότερα, ότι περιεργα­ ζόταν τα χέρια του, εκ των οποίων το δεξί ήταν ακόμη, εν μέρει τουλάχιστον, γαντοφορεμένο. «Αιμορραγείς» είπε εκείνη. «Όχι» έκανε ο Μπέργερ και έβγαλε το γάντι. Μόρφασε. Η Ντίαρ χαμογέλασε βεβιασμένα και έστρεψε το βλέμμα της στο πρόσωπό του. Τον περιεργάστηκε προσεκτικά. Πολύ προ­ σεκτικά. «Τι έγινε τώρα πάλι;» έκανε εκείνος εκνευρισμένος. «“Ξανά”;» τον ρώτησε.