Επτά μείον ένα

E Π Τ Α Μ Ε Ι Ο Ν Ε Ν Α 15 Η κουζίνα διέγραψε και την τελευταία ελπίδα. Πεντακάθαρη. Και εντελώς άδεια. Επέστρεψαν στο χολ την ίδια στιγμή που οι δύο αστυνομικοί κατέβαιναν τη σκάλα. Ο πρώτος κούνησε απλώς αρνητικά το κεφάλι. Είχε περισσότερο φως στο χολ τώρα. Ο τραυματισμένος δεν φώναζε πια, απλώς βογκούσε. Οι δύο μακριές, λεπτές λεπίδες μαχαιριών χωρίς λαβή βρίσκονταν πεταμένες στα σανίδια. Η βροχή τις είχε ξεπλύνει από τα αίματα, όπως είχε ξεπλύνει και όλο το σανίδωμα της βεράντας. Πεντακάθαρα όλα. Ο Μπέργερ σήκωσε το βλέμμα. Είδε κάτω μακριά ένα ασθε­ νοφόρο ν’ ανηφορίζει προς την πύλη του μεγάλου, παραμελη­ μένου οικοπέδου, είδε δύο βαν της αστυνομίας να είναι ήδη εκεί με τους μπλε φάρους αναμμένους δίπλα σε δύο άλλα οχήματα από διαφορετικές εταιρείες ΜΜΕ. Οι περίεργοι είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται εκεί που άρχιζε ο αποκλεισμός του χώρου. Η βροχή είχε μετατραπεί σε ψιχάλα. Το βλέμμα του Μπέργερ στράφηκε στα σκαλιά της βεράντας –της υπερυψωμένης δυο μέτρα απ’ το έδαφος βεράντας– και έκανε μια δρασκελιά προς το εσωτερικό του χολ ξανά. Είπε: «Υπάρχει υπόγειο εδώ». «Πώς το γνωρίζουμε αυτό δηλαδή;» ρώτησε η Ντίαρ. «Δεν υπάρχει πόρτα για υπόγειο πουθενά». «Όχι, δεν υπάρχει» είπε ο Μπέργερ. «Ψάξτε για καταπακτή. Φορέστε γάντια». Φόρεσαν πλαστικά γάντια, απλώθηκαν στον χώρο, ανέβασαν τα στόρια. Φως γλίστρησε μέσα, φιλτραρισμένο από τις συνεχείς σταλαματιές. Ο Μπέργερ τράβηξε έξω το κρεβάτι, έσπρωξε πα­ ραπέρα τη σιφονιέρα. Τίποτα. Άκουγε ήχους από τα άλλα δωμάτια και εντέλει τη χαμηλή φωνή της Ντίαρ να λέει από την κουζίνα: