Επτά μείον ένα

A R N E D A H L 14 φωμα της πόρτας. Γύρισε προς τα πίσω. Η Ντίαρ σκυμμένη πολύ κάτω από το παράθυρο, με το όπλο έτοιμο για χρήση, τον φακό ψηλά, τα καστανά μάτια με την κρυστάλλινη καθαρότητα. «Παγίδα» ψιθύρισε εκείνη. «Είναι ήδη πολύ αργά. Ξανά» έκανε εκείνος δυνατά και μπήκε μέσα. Ο μηχανισμός ήταν στον τοίχο του χολ. Κάποιου είδους λάμες είχαν εκτοξευτεί από αυτόν. Σε συγκεκριμένο ύψος, με συγκε­ κριμένη κατεύθυνση και στόχο. Η Ντίαρ έστρεψε τον φακό προς την αριστερή πλευρά, σε μια μισάνοιχτη πόρτα. Πιθανώς η κρε­ βατοκάμαρα. Η κραυγή έξω στη βεράντα είχε γίνει τώρα πόνος, δεν ήταν πια καθαρό άγχος θανάτου, γεμάτο έκπληξη. Υπήρχε κάτι πα­ ραδόξως ελπιδοφόρο σε αυτό. Ήταν η κραυγή ενός άντρα που συνειδητοποιούσε πως παρ’ όλα αυτά θα επιζούσε. Ο Μπέργερ σήκωσε τον φακό, αλλά πριν να τον ανάψει τον κούνησε προς το μέρος των δύο αστυνομικών της ειδικής δύνα­ μης που τον ακολουθούσαν, δείχνοντας τη σκάλα στα δεξιά τους. Τον κούνησε για να κρύψει ότι το χέρι του έτρεμε. Οι συνάδελφοί του ανέβηκαν τα σκαλιά, κηλίδες φωτός τρε­ μόπαιξαν για μια στιγμή στην οροφή πάνω από τη σκάλα, κι έπειτα ξανά σκοτάδι. Ο Μπέργερ περιεργάστηκε την Ντίαρ και έγνεψε. Στράφηκαν και οι δύο προς τη μισάνοιχτη πόρτα στ’ αριστερά. Το άνοιγμα ήταν σκέτο σκοτάδι. Βγήκαν οι καθρέφτες, κάτι καθρεφτάκια τηλεσκοπικά που έχωσαν ανάμεσα σε πόρτα και κούφωμα. Κανένα ίχνος παγί­ δευσης πουθενά. Ο Μπέργερ γλίστρησε πρώτος μέσα στο σκο­ τάδι, η Ντίαρ αμέσως μετά, καλύπτοντας ο ένας τον άλλον. Ο ασθενικός φωτισμός αποκάλυψε ένα γυμνό και έρημο καθιστικό, ένα μικρό, κλινικά καθαρό υπνοδωμάτιο και μια εξίσου πεντα­ κάθαρη κουζίνα. Δεν υπήρχαν διόλου μυρωδιές.