Εντιμότατα λαμόγια

19 Ε Ν Τ Ι Μ Ο Τ Α Τ Α Λ Α Μ Ο Γ Ι Α το όμορφο κτίριο, σε τούτο τον μικρό παράδεισο που έντυ­ νε τους δεκάδες προσωπικούς εφιάλτες που φιλοξενούσε στους θαλάμους του. Ακόμα και στην ίδια άρεσε. Την ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή που το είδε, όταν ήρθε για τη διερευνητική της συζήτηση. Αυτό που της έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο μεγάλος κήπος, που θύμιζε ανέμελες στιγμές δια­ κοπών, και το πευκόδασος της Πεντέλης που απλωνόταν πίσω από τα δύο κτίρια. Η εικόνα έδειχνε ειδυλλιακή, κι αν αυτό το μέρος δεν μπορούσε να θεραπεύσει τον Λάμπρο, δεν θα μπορούσε κανένα άλλο. Το κανάλι δέχτηκε να πλη­ ρώσει στην αρχή. Είχαν πιστέψει πως επρόκειτο για μια σύντομη παραμονή. Μετά τον δεύτερο χρόνο έκοψαν τη μηνιαία αποζημίωση στο μισό. Στον πέμπτο χρόνο τελείως. Επικαλέστηκαν αποφάσεις δικαστηρίων που είχαν πια τελεσιδικήσει, επικαλέστηκαν γνωματεύσεις έγκριτων για­ τρών που έλεγαν πως η κατάστασή του ήταν μη αναστρέ­ ψιμη. Δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, υπήρχαν τα κέρδη που έπεφταν συνεχώς, υπήρχαν οι μέτοχοι που δεν έπαιρ­ ναν πια μερίσματα, υπήρχε η κρίση που τους είχε γονατί­ σει όλους. Τον Λάμπρο Γράψα όμως δεν τον είχε γονατίσει η κρίση. Τον είχε γονατίσει η δημοσιογραφική αποστολή στο Κόσοβο, η αποστολή που τον είχαν στείλει εκείνοι. Άφησε το τιμόνι χαλαρώνοντας τα σφιγμένα δάχτυλά της, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκε έξω. Μεγάλες λακκούβες με νερό πάνω στη φαγωμένη άσφαλ­ το. Τις περνούσε με τα δερμάτινα αθλητικά της σαν να έκανε σλάλομ, αλλά και πάλι η δυσάρεστη υγρασία είχε εισχωρήσει, είχε μουσκέψει τα πόδια της. Ένιωθε γελοία μ’ αυτό το ντύσιμο, με το βαθύ ντεκολτέ, τη στενή φούστα και τα παράταιρα λευκά Adidas. Δεν μπορούσε να πάρει