Εντιμότατα λαμόγια

18 1 Η αναθεματισμένη βροχή δεν έλεγε να κοπάσει. Πάρκα­ ρε, έσβησε τη μηχανή και παρέμεινε στη θέση του οδηγού κρατώντας σφιχτά το τιμόνι, κοιτώντας τις σταγό­ νες να χαρακώνουν τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Δεν άντεχε να κουνηθεί εκατοστό. Το πάθαινε κάθε φορά που ερχόταν. Η δυσφορία και η ενοχή εξαφάνιζαν οποιαδήπο­ τε άλλη αίσθηση από τη στιγμή που ξυπνούσε κάθε τέτοια μέρα· τη μέρα της τακτικής εβδομαδιαίας της επίσκεψης. Συμπλήρωνε ένα κάρο χρόνια παρόμοιων επισκέψεων και ατελείωτες ώρες σε συνεδρίες ψυχοθεραπευτών, κι όμως δεν μπορούσε να απεγκλωβιστεί, οι τύψεις είχαν κολλήσει πάνω της σαν βεντούζα. Κοίταξε από το τζάμι τις εγκαταστάσεις του Κέντρου Αποκατάστασης «Άγιος Θωμάς». Ένα καινούργιο κτίριο από μέταλλο και γυαλί και δίπλα του ένα παλιό πέτρινο οικοδόμημα που θύμιζε στρατώνα· ή ορφανοτροφείο πα­ λιότερων εποχών. Ανακαινισμένο εκ βάθρων φυσικά, εξο­ πλισμένο με τα τελειότερα ιατρικά και φυσιοθεραπευτικά μηχανήματα. Άλλωστε, η περίθαλψη κόστιζε έναν σκασμό λεφτά, που δυσκολευόταν όλο και περισσότερο να βρει. Οι ασφάλειες είχαν αρνηθεί να καλύψουν όλο το ποσό, έδιναν απλώς τα βασικά νοσήλια που προβλέπονταν. Μα δεν μπο­ ρούσε να τον πάρει απ’ το κέντρο αποκατάστασης. Αν υπήρχε μια ελπίδα για τον Λάμπρο, θα ήταν εδώ. Σ’ αυτό