Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου

16 Χ Ι Λ Ν Τ Α Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ ταλείψει αυτή τη θέα: τη φαρδιά παραλία που ήταν έρημη, τη θάλασσα που έγλειφε τη χοντρή άμμο, τα ψηλά αιωνόβια πλατάνια που λάτρευε ο Έκτορας. Έχω- σε τις αμφιβολίες σ’ ένα συρτάρι του μυαλού του, το κλείδωσε και πέταξε το κλειδί. Πίνοντας την πρώτη γου- λιά καφέ της μέρας, άρχισε να σημειώνει τα δέοντα: να δώσει κλειδιά στην καθαρίστρια για να του ποτίζει τις γλάστρες· να πάει το αυτοκίνητό του για ένα γρήγορο τσεκάπ στον Αντώνη, που είχε συνεργείο εμπιστοσύνης· να φτιάξει μια μικρή βαλίτσα· να χαιρετήσει τον φίλο του τον κύριο Παύλο, τον κτηνίατρο· και να περάσει από το σπίτι της Αιμιλίας. Δεν ήξερε ακόμη πού θα έμενε στην Αθήνα και για πόσες μέρες, αλλά τόσους φίλους είχε στην πρωτεύουσα. Κάποιος δεν θα δεχόταν να τον φιλοξενήσει για δυο τρία βράδια; Ώσπου να βρει τη ρότα του ξανά. Ο κύριος Παύλος τον άκουγε συλλογισμένος, ρουφώντας αργά τον γλυκύ βραστό του. Όταν ο Χάρης έκανε διά- λειμμα από την αφήγηση των μεγαλεπήβολων σχεδίων του, ο κύριος Παύλος βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει τις ενστάσεις του. «Η άποψή μου είναι ότι τα βλέπεις όλα με υπερβο- λική αισιοδοξία. Κατ’ αρχάς, θα ήταν προτιμότερο να συνεννοηθείς με τους φίλους σου πριν εμφανιστείς στο κατώφλι τους. Κανείς δεν θέλει έναν απρόσκλητο επι- σκέπτη μαζί με τον σκύλο του. Επίσης, ίσως θα ήταν σκόπιμο να μιλήσεις με τον σύζυγο της μητέρας σου.