England, England

9 «Π οια είναι η πρώτη σου ανάμνηση;» θα ρωτούσε κάποιος. Κι εκείνη θα απαντούσε, «Δεν θυμάμαι». Oι περισσότεροι θεωρούσαν αυτή την απάντηση ως αστείο, αν και κάποιοι υποπτεύονταν ότι ήταν εξυπνάδα. Πάντως εκείνη το ’λεγε και το πίστευε. «Σε καταλαβαίνω απόλυτα», έλεγαν όσοι συμμερίζονταν την άποψή της, έτοιμοι να εξηγήσουν και να απλοποιή­ σουν. «Πάντα υπάρχει μια ανάμνηση πίσω απ’ την πρώτη ανάμνηση, που δεν σου ’ρχεται με τίποτα». Αλλά όχι: δεν εννοούσε ούτε αυτό. Η πρώτη σου ανά­ μνηση δεν είναι σαν το πρώτο σου σουτιέν ή τον πρώτο σου φίλο, ή το πρώτο σου φιλί, ή το πρώτο σου γαμήσι, ή τον πρώτο σου γάμο, ή το πρώτο σου παιδί, ή το θάνατο του πρώτου σου γονιού, ή την πρώτη φορά που ξαφνικά συνει­ δητοποιείς πόσο απελπιστικό είναι να είσαι άνθρωπος – τί­ ποτα τέτοιο. Δεν είναι κάτι στέρεο και απτό, που ο χρόνος με τον αργοκίνητο, χιουμοριστικό του τρόπο μπορεί να φορτώσει με φανταστικές λεπτομέρειες –μια λεπτή σαν γάζα στροβιλιζόμενη αχλή, ένα απειλητικό σύννεφο, ένα μικρό στέμμα–, αλλά δεν μπορεί ποτέ να σβήσει. Η ανά­ μνηση εξ ορισμού δεν είναι πράγμα, είναι… ανάμνηση. Μια ανάμνηση μιας ανάμνησης, λίγο πριν από μια ανάμνη­ ση που προηγήθηκε μιας άλλης, που χάθηκε στα βάθη του