England, England

E N G L A N D , E N G L A N D 27 δάκρυα κυλούσαν απ’ το σαγόνι της μητέρας της μέσα στη σούπα, κι αυτό γεγονός. Ασφαλής μέσα στην παιδική της λογική, ήξερε ότι δεν έπρεπε να πιστέψει τις εξηγήσεις της μητέρας της.Μάλιστα, ένιωσε κάποια ανωτερότητα μπροστά σ’ αυτή την ακατανο­ ησία και τα δάκρυα. Για τη Μάρθα ήταν απολύτως απλό. O μπαμπάς είχε πάει να βρει το Nοτιγχαμσάιρ. Nόμιζε ότι το είχε στην τσέπη του, αλλά έψαξε και δεν το βρήκε εκεί. Γι’ αυτό δεν της χαμογελούσε τώρα, ρίχνοντας το φταίξιμο στη γάτα. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να την απογοητεύσει, κι έτσι είχε πάει να βρει το κομμάτι, κι απλώς αργούσε περισσότε­ ρο απ’ ό,τι είχε κι ο ίδιος φανταστεί. Όμως θα γύριζε κι όλα θα ήταν μια χαρά, όπως και πριν. Αργότερα –και το αργότερα ήρθε πολύ νωρίς– ένα απαί­ σιο συναίσθημα τρύπωσε στη ζωή της, ένα συναίσθημα για το οποίο δεν είχε ακόμα τις λέξεις για να το περιγράψει. Μια ξαφνική, λογική, «ρυθμική» εξήγηση (παλαμάκι, πα­ λαμάκι) για τη φυγή του μπαμπά. Εκείνη είχε χάσει το κομμάτι, εκείνη είχε χάσει το Nοτιγχαμσάιρ, το είχε βάλει κάπου που δεν θυμόταν πια, ή ίσως το είχε αφήσει κάπου που να μπορούσε να το βουτήξει ένας κλέφτης, κι έτσι ο πατέρας της, που την αγαπούσε, που έλεγε ότι την αγα­ πούσε, και δεν ήθελε ποτέ να τη δει απογοητευμένη, δεν ήθελε ποτέ να δει το Ποντικάκι να σουφρώνει το χειλάκι του, είχε φύγει για να βρει το κομμάτι, κι αν μπορεί κανείς να βασιστεί στα βιβλία, η έρευνα θα έπαιρνε πολύ καιρό. O μπαμπάς της μπορεί να έκανε χρόνια να γυρίσει, κι ως τότε θα του είχε φυτρώσει γενειάδα με χιόνι μέσα, και θα