Ένα τραγούδι για δύσκολους καιρούς

Ε Ν Α Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι Γ Ι Α Δ Υ Σ Κ Ο Λ Ο Υ Σ Κ Α Ι Ρ Ο Υ Σ 49 γοι και κάναμε μια επίσκεψη κάποια στιγμή. Ο Κιθ δεν ξανα­ πήγε, εγώ ναι». «Οπότε ο Κιθ τον γνωρίζει αυτόν τον άντρα;» «Λέγεται Τζες Χόκινς. Απ’ όσο ξέρω, έχουν συναντηθεί μόνο μία φορά, κι αυτή ουσιαστικά μόνο για μια γρήγορη χει­ ραψία». «Όταν το έμαθε ο Κιθ, δεν πήγε να βρει τον κύριο Χόκινς;» «Του είπα να μην πάει. Ό,τι κι αν ήταν αυτό το πράγμα, είχε πάρει τέλος στο μεταξύ». «Πώς το έμαθε;» ρώτησε ο Ρέμπους. «Του το είπες εσύ;» «Όχι. Από ένα σημείωμα. Ανώνυμο, φυσικά». «Κάποιος από το χωριό, δηλαδή;» Η Σαμάνθα σήκωσε τους ώμους. «Το έχεις ακόμη;» «Όχι». «Έχεις ξαναδεί τον κύριο Χόκινς από τότε;» ρώτησε ο Κρίσι. Η Σαμάνθα έκανε ένα αργό καταφατικό νεύμα. «Ναι, σε κοινωνικές περιστάσεις». «Το εκτιμώ που μου το είπες και πρέπει να σε ρωτήσω αν πιστεύεις ότι μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με την εξα­ φάνιση του Κιθ». «Δεν νομίζω». «Πρέπει να είχε κάποιον αντίκτυπο στη σχέση σας πάντως». Η Σαμάνθα αγριοκοίταξε τον αστυνομικό. «Δεν θυμάμαι να έχω κλείσει ραντεβού με ψυχολόγο». Ο Κρίσι σήκωσε το χέρι κατευναστικά. «Απλώς μπορεί να εξηγεί τις πράξεις του Κιθ. Ίσως ήθελε να πάει κάπου για να σκεφτεί τα πράγματα πιο καθαρά». «Είχε δύο μήνες για να το κάνει αυτό» είπε ο Ρέμπους. «Ίσως σε αυτό το διάστημα το πρόβλημα υπέβοσκε, σαν μολυσμένη πληγή» απάντησε ο Κρίσι. Ο Ρέμπους πρόσεξε ότι δεν είχε αγγίξει το τσάι του. Ήταν ακόμη στο πάτωμα πάνω σε ένα κεραμικό σουβέρ. «Φαντάζομαι ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα, Σαμάνθα. Κλείστηκε στον εαυτό του ή είναι περισ­ σότερο ο τύπος που ξεσπάει και επιτίθεται;»