Ένα τραγούδι για δύσκολους καιρούς

Ε Ν Α Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι Γ Ι Α Δ Υ Σ Κ Ο Λ Ο Υ Σ Κ Α Ι Ρ Ο Υ Σ 47 «Με ενδιαφέρουν όλοι». Άπλωσε το χέρι στον Ρέμπους. «Είμαι αρχιφύλακας, από το Ινβερνές». «Έκανες πολύ δρόμο». «Όχι όσο κάποιος άλλος». Ο Ρέμπους τού έσφιξε το χέρι. «Έχει όνομα ο αρχιφύλακας;» «Ρόμπιν Κρίσι». «Και ξέρεις ότι ήμουν στη Δίωξη;» «Τώρα όμως είσαι σκέτος πολίτης». «Μου λες έμμεσα να μην ανακατευτώ;» «Φυσικά θα ανακατευτείς, είσαι συγγενής. Αλλά αν απο­ δειχτεί ότι είναι δουλειά της αστυνομίας...» «Δεν θα είναι δική μου δουλειά;» είπε ο Ρέμπους. «Βλέπω ότι καταλαβαινόμαστε». Ο Κρίσι κοίταξε το αμά­ ξι του Ρέμπους. «Μόλις έφτασες, ε; Αισθάνομαι τη ζέστη από τη μηχανή». «Ίσως πρέπει να το φροντίσω αυτό». Ο Κρίσι χαμογέλασε πλατιά. «Ας πάμε να δούμε την κόρη σου τότε». Όμως, σταμάτησε στα μισά της απόστασης ως το Μοντέο και κοίταξε τριγύρω. «Παράξενο μέρος για να αφήσεις αμάξι, ε; Αναρωτιέμαι αν πήγαινε συχνά στην εκκλησία...» Η Σαμάνθα έτρωγε συνέχεια κομμάτια από τα νύχια της όσο διαρκούσαν οι ερωτήσεις. Το λίβινγκ ρουμ ήταν ακατάστατο, κυρίως από την Κάρι. Ο Ρέμπους είχε την υποψία ότι η Σαμάν­ θα δεν το είχε προσέξει καν. Το ίδιο και η κουζίνα – χτεσινά πιάτα στοιβαγμένα στον νεροχύτη, απομεινάρια από το πρωι­ νό στο τραπέζι. Ο Ρέμπους τούς είχε φτιάξει τσάι. Η Σαμάνθα καθόταν σε μια καρέκλα, ο Κρίσι στον καναπέ. Ο Ρέμπους κάθισε στην άλλη καρέκλα, αφού μετακίνησε τα παιχνίδια και τα βιβλία που ήταν πάνω. Οι ερωτήσεις του Κρίσι ήταν σύντο­ μες αλλά διεισδυτικές. Προβλήματα στη δουλειά; Στο σπίτι; Ήταν αυτή η συμπεριφορά σύμφωνη με τον χαρακτήρα του; Θα μπορούσε να του δώσει το τηλέφωνο του Κιθ, τους αριθμούς