Ένα τραγούδι για δύσκολους καιρούς

I A N R A N K I N 46 Κοίταξε μέσα χωρίς να δει κάτι ασυνήθιστο. Υπολόγισε την απόσταση μέχρι το μπαγκαλόου. Μερικά λεπτά με τα πόδια; Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπήρχαν πολλά δημόσια μεταφο­ ρικά μέσα, αν και είδε μια στάση λεωφορείου στην άλλη πλευ­ ρά του δρόμου. Μπορεί ο Κιθ να έκανε οτοστόπ ή να κάλεσε ταξί ή κάτι τέτοιο. Μπορεί φίλοι του από το Ντούνρεϊ να τον πήγαν για ποτά στο Θέρσο, να ξύπνησε ντροπιασμένος για κάτι που έκανε και τώρα να ήταν κλεισμένος σε κάποιο ξενο­ δοχείο ή στο δωμάτιο ξένων κάποιου φίλου, μέχρι να βρει το κουράγιο να ομολογήσει την πράξη του. Σε τελική ανάλυση, η Σαμάνθα είχε ομολογήσει ήδη τη δική της. Ή μήπως όχι; Το είχε πει η ίδια στον Κιθ ή την είχαν ανακα­ λύψει; Είδε ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει. Ήταν ένα Μοντέο, όχι περιπολικό, αλλά ήξερε ότι ήταν της αστυνομίας. Αφού δεν είχε διακριτικά, σήμαινε ότι ήταν από τη Δίωξη, έτσι δεν ξαφνιάστη­ κε όταν το αμάξι σταμάτησε δίπλα στο Σάαμπ του Ρέμπους κλείνοντας τον μισό δρόμο. Ο οδηγός άναψε τα αλάρμ και βγήκε έξω, αφήνοντας την πόρτα μισάνοιχτη και τη μηχανή αναμμένη. «Μπορώ να σας βοηθήσω, κύριε;» ρώτησε με έναν τόνο που έδειχνε ότι περίμενε εξηγήσεις. Ήταν ανάμεσα στα είκοσι πέ­ ντε και τα τριάντα, με κοντά μαύρα μαλλιά που ήδη άρχιζαν να γκριζάρουν στους κροτάφους. Καλοξυρισμένος, με τετρά­ γωνο πιγούνι, ροδαλά μάγουλα και φαρδιές πλάτες. Υπό άλλες συνθήκες, ο Ρέμπους μπορεί να τον έπαιρνε για γεωργό. «Ήρθες για να κάνεις ερωτήσεις στην κόρη μου» είπε. «Και γι’ αυτό είμαι κι εγώ εδώ». Ο άλλος ίσιωσε λίγο την πλάτη του, σαν να ήθελε να τον αναμετρήσει καλύτερα με το βλέμμα. «Είσαι ο Τζον Ρέμπους, δηλαδή;» Είδε την προσπάθεια του Ρέμπους να κρύψει την έκπληξή του. «Τα πράγματα είναι εύκολα με το Ίντερνετ στις μέρες μας. Έβαλα το όνομα της κόρης σου και βγήκες κι εσύ». «Εκείνος που θα ’πρεπε να σε ενδιαφέρει είναι ο σύντρο­ φός της».