Ένα τραγούδι για δύσκολους καιρούς

I A N R A N K I N 40 δάχτυλο στην επιφάνεια αφής, εμφάνισε άλλη μία σελίδα με φωτογραφίες στην οθόνη. «Απ’ όσο ξέρουμε όχι». Ο Φοξ άρχισε να δείχνει πρόσωπα. «Αυτή είναι κόρη βουλευτή των Συντηρητικών. Κι αυτή είναι σκοτσέζα ευγενής, η λαίδη Ιζαμπέλα Μίκιλτζον. Ο μπαμπάς της έχει ένα μεγάλο κομμάτι του Βαλτότοπου». «Του ποιου;» «Του Κέιθνες και του Σάδερλαντ. Είναι κυρίως τυρφώνες». «Δείχνουν όλες σαν σούπερ μόντελ». «Ναι. Ποιος ξέρει τι τις τράβηξε σε έναν εξωτικό εκατομ­ μυριούχο πλέι μπόι». Ο Φοξ ανταμείφθηκε με μια σύσπαση στο στόμα της Κλαρκ που ήταν σχεδόν χαμόγελο. «Πόσο πλούσιος ήταν;» «Ουσιαστικά δεν ξέρουμε. Ο πατέρας του είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό εδώ και καιρό, αλλά προφανώς υπάρχουν ακόμη λεφτά – δεν μπορείς να ζεις έτσι για πολύ με δανεικά. Προσθέσαμε στον Τοίχο του Φόνου φωτογραφίες από το σπίτι του στο Εδιμβούργο». Ο Φοξ έδειξε προς τη γενική κατεύθυν­ ση του Τοίχου. «Και η Μητροπολιτική Αστυνομία μάς έστειλε μερικές από το διαμέρισμά του στο Λονδίνο. Δεν τα λες άσχη­ μα, ούτε το ένα ούτε το άλλο». «Και δεν μας ήταν γνωστός πριν από τον φόνο; Γείτονες να παραπονιούνται για έξαλλα πάρτι, κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα στους δρόμους του Νιου Τάουν;» «Μόνο μερικές κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα που έμειναν απλήρωτες. Βαριόταν να περπατάει μεγάλες αποστά­ σεις μέχρι την πόρτα του, έτσι άφηνε πότε πότε την Άστον σε μέρη όπου απαγορευόταν η στάθμευση». «Μαγνήτης για τις κοπελιές που μοιράζουν κλήσεις». Ο Φοξ συμφώνησε με ένα καταφατικό νεύμα. Είχε φτάσει στο τέλος των φωτογραφιών. Η Κλαρκ έγειρε πίσω στο κάθισμά της. Δεν ήταν φτιαγμένο για άνεση, έπρεπε να φέρει ένα μαξι­ λάρι από το λίβινγκ ρουμ της. «Οπότε τι νομίζεις ότι έγινε;»