Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974

ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ 1967-1974 21 στον ίδιο. Ύστερα από λίγες ημέρες μού τηλεφώνησε και κάναμε μια συζήτηση απαντώντας μία μία τις ερωτήσεις. Μου μετέφερε πως ο Ιωαννίδης θεωρούσε σε μεγάλο βαθμό ότι τον είχαν γελάσει οι Αμερικανοί, ότι τον έκαναν κάποια στιγμή να νιώθει σαν τον Θιέου, τον τελευταίο δικτάτορα τουΝότιου Βιετνάμ τον οποίο επέβαλαν και μετά «άδειασαν» οι αμερικανικές υπηρεσίες. Οι απαντήσεις αυτές ήταν δια- φωτιστικές αλλά όχι αρκετές, και γι’ αυτό συνέχισα την προσπάθεια. Πέρασε καιρός, και ξαφνικά εμφανίστηκε ο Ανδρέας Στα- θόπουλος, ο οποίος είχε συνδεθεί πολύ με τον Ιωαννίδη ενόσω βρισκόταν στη φυλακή. Τον επισκέφθηκα στο διαμέ- ρισμά του κοντά στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Μου έκανε εντύπωση ότι στον τοίχο πίσω του ήταν κρεμασμένα πορ- τρέτα ξένων και Ελλήνων διδακτόρων και διάσημων εθνι- κοσοσιαλιστών ηγετών μαζί με αυτό του Ιωαννίδη. Από το πάνθεο των δικτατόρων έλειπε μόνο ο Γεώργιος Παπαδό- πουλος και ήταν εμφανές ένα κενό στη σειρά των φωτογρα- φιών. Υπήρχε ένα τετράγωνο περίγραμμα από σκόνη που πρόδιδε κάποια «αποκαθήλωση». Μου διευκρίνισε ότι είχε και το πορτρέτο του Παπαδόπουλου στον τοίχο, αλλά το είχε κατεβάσει γιατί «πούλησε τα ιδεώδη της Επαναστάσε- ως». Όσο μου μίλαγε, «φόρτωνε» και θύμωνε. Όλα ήταν μια σκευωρία των Εβραίων και των μασόνων με θύμα τον Ιω- αννίδη. Κάποια στιγμή βούρκωσε, πετάχτηκε από τον κα- ναπέ, δεν είμαι σίγουρος αν χαιρέτισε και ναζιστικά, αν και αυτή την εντύπωση μου έδωσε, και άρχισε να μου φωνάζει υστερικά. Η επαφή μαζί του συνεχίστηκε. Μου έστελνε επι- στολές, το υπόμνημα του Ιωαννίδη στην Εξεταστική Επι-