Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974

17 Το θρίλερ της γενιάς μου Το 1974 ήμουν δεκατριών ετών. Ένιωθα ότι ζούσα και εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες, κάτι σημαντικό που θα μας σφράγιζε για πολλές γενιές. Θυμάμαι ακόμη τη μακριά ουρά επιταγ- μένων βυτιοφόρων στη Νέα Ερυθραία ή τα ράντσα που είχαν τοποθετηθεί στον κήπο ενός ξενοδοχείου στην Κηφι- σιά για να υποδεχθούν τυχόν τραυματίες. Θυμάμαι ακόμη να ανεβαίνουμε με τον πατέρα μου την εθνική οδό και να αναρωτιέται αν θα συναντούσαμε τα περίφημα τανκς του στρατηγού Ιωάννη Ντάβου που θα έδιωχναν τη Χούντα, σύμφωνα με τις φήμες που είχαν κατακλύσει την πόλη. Όλα αυτά, μαζί με τις σκηνές της πρώτης νύχτας της Μεταπολί- τευσης με τα πλήθη να πανηγυρίζουν ξέφρενα στους δρό- μους της Αθήνας, καρφώθηκαν στο μυαλό μου και μαζί ίσως και η περιέργεια να μάθω τι ακριβώς συνέβαινε εκείνες τις ώρες και μέρες. Από μια περίεργη σύμπτωση, είχα «συναντήσει» τον έναν βασικό πρωταγωνιστή εκείνου του καλοκαιριού. Έναν όρο- φο πάνω από το διαμέρισμα όπου μέναμε το 1974 ζούσε η αδελφή του Δημήτρη Ιωαννίδη. Τα χρόνια πριν εμφανιζόταν ένας κύριος –συνήθως με στολή– στην πολυκατοικία και πάντοτε έμενε απέξω ένα στέισον βάγκον με άνδρες με πο-