Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ 24 ένα δείπνο στην Ουάσινγκτον με αφορμή μια παρουσίαση βιβλίου στην οποία θα παρευρισκόταν και ο Κίσινγκερ. Είχε την καλοσύνη να το κάνει. Κάτσαμε στο ίδιο τραπέζι, με μια κυρία μεταξύ μας που δεν είχε καμία σχέση με την Ελλάδα ή το Κυπριακό. Όταν ο Κίσινγκερ κατάλαβε ποιος ήμουν, άρχισε ένα παραλήρημα, το βασικό νόημα του οποίου ήταν: «Εσείς οι Έλληνες δεν έχετε αναγνωρίσει κανένα λάθος τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια και έχετε βρει εμένα ως απο- διοπομπαίο τράγο για όσα έγιναν στην Κύπρο». Η κυρία αναστατώθηκε πολύ και με ρώτησε διακριτικά: «Τι έπαθε ο δρ Κίσινγκερ;». Επειδή δεν μου αρέσει να παρατάω έναν στόχο, όσο δύσκολος και να είναι, συνέχισα τις προσπάθειες. Ο αείμνη- στος Γιάννος Κρανιδιώτης τού έγραψε μία επιστολή και του ζητούσε να μου μιλήσει. Πράγματι βρεθήκαμε, μου εξήγησε ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να σταματήσουν για τρίτη φορά μετά το 1964 και το 1967 την εισβολή και μου συνέστησε να διαβάσω τις περικοπές των βιβλίων του που αναφέρονται στην Κύπρο. Υπογράμμισε ότι «δεν είχα τίποτα εναντίον του Μακαρίου» και πως «η Ελλάδα έπρεπε να έχει δείξει ευελι- ξία αμέσως με την εισβολή και να κάνει μια καλύτερη συμ- φωνία με την Τουρκία». Λίγα χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2004, τον συνάντησα και πάλι στην Ουάσινγκτον. Απέφυγε να μιλήσει για το θέμα, αλλά ήταν αγχωμένος γιατί ο αδελφός του ήθελε να έλθει στην Ελλάδα για τους Ολυμπιακούς. Φοβόταν ότι μπορεί να γίνει στόχος τρομοκρατικής επίθεσης. Τον διαβεβαίωσα, μαζί με δύο ακόμα συμπατριώτες μας, πως η Ελλάδα είναι εξαιρετικά ασφαλής χώρα. Δεν πειθόταν και επέμενε πως