Ένα παιχνίδι με Κανόνες

17 Και η Αικατερίνη παίρνει τη μεγάλη απόφαση, φτιά- χνει τον δικό της χάρτη, βάζει τις χώρες στη δική της σειρά. Όταν το βιβλίο εκδίδεται στο ελληνικό τυπογρα- φείο της Βιέννης, το έτος 1816, η πρώτη πρώτη, πρώτη και καλύτερη χώρα είναι η Βλαχία. Η δική της πατρίδα. Γιατί η μεταφράστρια πιστεύει, και το δηλώνει γραπτά, πως αυτό είναι το χρέος της απέναντι στην πατρίδα της: «Ο συγγραφέας του βιβλίου, ως Γάλλος, άρχισε την πε- ριγραφή της Ευρώπης από την πατρίδα του. Με το ίδιο κι εγώ δικαίωμα αλλάζω εδώ τη σειρά του κι αρχίζω από το βασίλειο όπου γεννήθηκα και ζω». Η μεταφράστρια μετέφρασε αργότερα και άλλα βι- βλία, με την έγκριση πάντα του αντρός της. Όλα σπουδαία βιβλία, αλλά κανένα τόσο σπουδαίο όσο το παιχνίδι με τους χάρτες, του Ντε Ζουί. Κι έκανε σ’ όλα αλλαγές, όσες έπρεπε να κάνει. Όσες είχε χρέος και δικαίωμα να κάνει. Η Αικατερίνη Κωνσταντίνου Ραστή το ήξερε καλά αυτό, γιατί ήταν το μοναδικό της δικαίωμα. Άλλο κανένα δεν είχε. Κανένα δικαίωμα δεν είχε εκείνον τον καιρό, κορίτσι πράμα. Κι αυτό άλλω- στε, που έβαλε τις χώρες και τα βασίλεια με τη δική της σειρά, μόνη της το βρήκε και το πήρε.