Ένα παιχνίδι με Κανόνες

16 μεταφράσει γυναίκες. Αλλά αυτές οι γυναίκες είναι όλες Φαναριώτισσες. Όλες πριγκίπισσες. Στις δικές της φλέβες δεν κυλάει, βέβαια, αίμα πρι- γκιπικό. Μα τέτοιες λεπτομέρειες δεν τη σταματούν την Αικατερίνη. Τίποτα δεν τη σταματά. Στρώνεται και με- ταφράζει. Το βιβλίο, μάλιστα, που διαλέγει δεν είναι σαν αυτά που μεταφράζουν οι πριγκίπισσες. Δε μιλάει για την ανατροφή των παιδιών και για τα καθήκοντα της μητέρας. Μιλάει για τον μεγάλο κόσμο και για τους πολλούς και διάφορους τόπους του και τους πολλούς και διάφορους ανθρώπους του, που έχουν πολλούς και διάφορους τρόπους να μιλούν, να ντύνονται, να ζούνε και να σκέφτονται. Είναι ένα βιβλίο πολύ σοβαρό, ένα βιβλίο γεωγραφίας. Ένα βιβλίο που σε βοηθάει να μάθεις ποιος είσαι, πού είσαι και πού βρίσκεσαι. Το ακόμα καλύτερο: είναι ένα βιβλίο-παιχνίδι, ένα βιβλίο που οι σελίδες του κόβονται και γίνονται χάρτες, χάρτες που έχουνε ζωγραφισμένη πάνω τους κομμάτι κομμάτι όλη τη Γη. Το ’χει γράψει και ζωγραφίσει ένας άντρας από τη Γαλλία, ο ξακουστός Ντε Ζουί: τα παιχνίδια του τα παίζουν σ’ όλα τα ευρωπαϊκά σαλόνια. Το Γεωγραφικό Χαρτοπαίγνιο αρχίζει σαν όλα τα παιχνίδια με τους κανόνες του, πέντε όλους κι όλους. Κι ύστερα ακολου- θούν με τη σειρά όλες οι χώρες του κόσμου, καθεμία κι ένα χαρτί, με τον χάρτη της, το όνομά της, την πρωτεύου­ σά της, όλα της τα καθέκαστα. Και πρώτη απ’ όλες τις χώρες, πρώτη και καλύτερη, είναι η Γαλλία, πατρίδα του συγγραφέα.