Ένα παιδί μετράει κεφάλια

14 ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΤΖΑΝΑΚΑΡΗΣ τους ανθρώπους. Mε την ίδια φρίκη και πάντα με θάνατο και αίμα. Άμα έρθει το ένα κακό, περίμενε και τ’ άλλο, συνήθιζαν να λένε οι παλιότεροι, που κι αυτοί ένιωθαν αποσβολωμένοι από το συνεχές μακέλεμα και την τόση αγριάδα των καιρών. Η συμπλοκή είχε γίνει γνωστή σε όλους. Πολλοί είχαν δει πριν μέρες να καίγεται το μεγάλο βουνό που άρχιζε σχεδόν από την άκρη της πόλης. Bρό- νταγε ο θεός του πολέμου και του εμφύλιου μίσους τις οπλές του, ρουθούνιζε φωτιά, μαχόταν να κρε- μάσει στον λαιμό του γιορντάνι όσο περισσότερες ζωές. Την επομένη της μάχης άρχισαν να γίνονται γνωστά τα ονόματα των σκοτωμένων. Iδίως εκείνα των ανταρτών. Mερικοί που είχαν καταφέρει να γλι- τώσουν είχαν σπεύσει να ειδοποιήσουν τους συν- δέσμους τους, καθώς αρχηγός των σκοτωμένων, ένας παλίκαρος μέχρι εκεί πάνω, ήταν ο Oρέστης, ο γιος της κυρίας Eκάβης, της συνταξιούχας δασκά- λας, που τόσο την αγαπούσαν μικροί και μεγάλοι, γιατί πολλά ήταν τα χρόνια που δίδαξε σε ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της πόλης. Aλλά η είδηση που συγκλόνισε ήταν ότι πολλά από τα κεφάλια των σκοτωμένων τα είχαν κόψει οι κυνηγοί, ένας εσμός από σιχαμερούς τυχοδιώκτες, που δεν θα