Ένα παιδί μετράει κεφάλια

12 ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΤΖΑΝΑΚΑΡΗΣ σμένα πελέκια και βούιζαν θυμωμένες οι αδερφο- φάδες σφαίρες. Όμως, παρά το γεγονός ότι η φρίκη και ο τρόμος ήταν συνηθισμένα πράγματα και σχεδόν καθημερι- νά για όλους τους ανθρώπους, το καινούργιο νέο τούς ταρακούνησε για τα καλά. Όσοι βρίσκονταν στις δουλειές τους σταμάτησαν κι έκαναν γρήγορα γρήγορα τσιγάρο, να συνέλθουν, να πάρουν ανάσα, ν’ ανταλλάξουν μερικά λόγια. Tο μεσημέρι, στο καθημερινό οικογενειακό τρα- πέζι, οι περισσότεροι ήταν αμίλητοι κι ανόρεχτοι. Δεν κατέβαινε το φαγητό. Στα τραπεζάκια από τα δύο μεγάλα καφενεία της κεντρικής πλατείας ο κα- φές κρύωνε λησμονημένος από όσους είχαν προ- λάβει να τον παραγγείλουν, και τα ούζα με τον φτωχικό μεζέ έμεναν ρέστα. Kι όσο κυλούσε η ώρα κι ανέβαινε ο ήλιος οι πληροφορίες επιβεβαιώνονταν, τα πράγματα ξεκα- θάριζαν, γίνονταν γνωστές οι λεπτομέρειες, ώσπου στο τέλος το περί ου ο λόγος συμβάν να έχει γίνει σαν πολλά άλλα, που όλα μαζί σμίλευαν τη σκλη- ράδα της καθημερινής πραγματικότητας. «Aπό σκληρή πραγματικότητα στις μέρες μας άλλο τίποτα» συνήθιζε να λέει ο Nώντας, ένας κα-