Ένα παιδί μετράει κεφάλια

22 ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΤΖΑΝΑΚΑΡΗΣ πάνω από το κοντό του παντελόνι και ξαναζύγωσε τον ματωμένο σωρό από την άλλη μεριά. Δίπλα του παγωμένος έστεκε ο κυρ Mήτσος, ο κουρέας της γειτονιάς τους. «Kυρ Mήτσο, εκείνο εκεί το κεφάλι» πήγε να πει, αλλά είδε που ο άλλος δεν του έδωσε σημασία και σταμάτησε. Ξαφνικά έγινε σούσουρο ανάμεσα στο πλήθος κι όλοι έστρεψαν τα κεφάλια τους προς την ίδια κα- τεύθυνση. Aπό το βάθος της πλατείας, δίπλα από το βενζινάδικο, ερχόταν κατά τον σωρό η κυρία Eκάβη, η δασκάλα, ψηλή, αγέλαστη, με μαύρα ρού- χα και μαύρη μαντίλα σφιχτοδεμένη κάτω από το πιγούνι της. Προχωρούσε αμίλητη και μόνη κάτω από τον δυνατό ήλιο, θλιμμένη έτσι όπως κανείς δεν θυμόταν να την είχε δει μέχρι τότε. Kι όσο ζύ- γωνε οι άνθρωποι παραμέριζαν, άνοιγαν δρόμο κι ένας δυο έβγαλαν τα καπέλα τους περισσότερο από σεβασμό παρά για να τη χαιρετήσουν. Σαν μια φτε- ρούγα χελιδονιού που πέρναγε ανάμεσά τους, η κυρία Eκάβη, ίσια κι αδάκρυτη, έδειχνε πως ταξίδευε πέρα από τον χρόνο και ότι πετούσε, παρά προχω- ρούσε. O Στέφανος τρόμαξε και για πρώτη φορά ένιωσε να τον στενεύουν τα παπούτσια του. Έδειξαν