Ένα παιδί μετράει κεφάλια

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΚΕΦΑΛΙΑ 21 νω του σαν δεύτερο δέρμα και δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Mια βαριά μυρωδιά, που χρόνια αργότε- ρα θα την αποκαλούσε «η μυρωδιά της μνήμης». Πολλοί είχαν κιόλας αρχίσει να φεύγουν, άλλοι είχαν βουλώσει τις μύτες με τα μαντίλια τους, ενώ ολοένα έρχονταν καινούργιοι, που με τη σειρά τους θα προσπαθούσαν να αντέξουν το θέαμα. O Στέφανος είχε ξαναρχίσει το μέτρημα, όταν εκεί προς τ’ αριστερά κάποιο από τα κομμένα κε- φάλια, από αυτά που αποτελούσαν τη βάση της πυραμίδας, όπως θα έσπευδε να τους εξηγήσει ο δάσκαλός τους, αν ήταν εκεί, του φάνηκε πως του ήταν κάπως γνωστό. Bέβαια, το πρόσωπο είχε τα κακά του τα χάλια, αλλά κάπου το είχε ξαναδεί. Προσπάθησε να συγκεντρώσει το μυαλό του και πάνω εκεί που έσκυβε για να δει καλύτερα, έφαγε μια κλοτσιά στον κώλο, που τον πήγε κάτι βήματα παραπέρα. Ήταν ένας αγριεμένος Τεατζής, που τώ- ρα κουβέντιαζε δήθεν αδιάφορος μ’ έναν χωροφύ- λακα. O Στέφανος σκέφτηκε να πάρει από κάτω την πρώτη κοτρόνα που θα έβρισκε και να του τη φέρει στο κεφάλι, αλλά είδε ότι ο άλλος είχε κρεμασμένο παραμάσχαλα το όπλο του και, ήθελε, δεν ήθελε, ηρέμησε. Έτριψε τα πισινά του και με τα δύο χέρια