Ένα παιδί από το πουθενά

AΛKH ZEH 10 | στης να παίξουν μπιρίμπα. Κάθονται στο καθιστικό γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι και παίζουν μιλώ- ντας ασταμάτητα. Το ξέρω πως δεν είναι σωστό να κρυφακούς. Εγώ όμως δεν κρυφακούω, αλλά ακούω που μιλάνε για τη δική μου ζωή. Κάποιος θα έπρεπε να μου την έχει πει. Είναι πολλά πράγματα που λένε και δεν τα κα- ταλαβαίνω. Όμως ποιος να μου τα εξηγήσει; Η Ελέ- νη-Ιοκάστη; Την Ελένη-Ιοκάστη δεν τη ρωτάνε. Ο μόνος που θα μπορούσε να τη ρωτήσει είναι ο πα- παγάλος. Αλλά αυτός πολύ που νοιάζεται για μένα. Μόνο που όταν την ακούει να μιλάει πολύ, ζηλεύει, κάνει βόλτες στο κλουβί, χτυπάει τα φτερά του και ξεφωνίζει, Ενικάστρια, Ενικάστρια, που σημαίνει Ελένη-Ιοκάστη Καποδίστρια. Τότε εκείνη αφήνει τα χαρτιά, πλησιάζει το κλου- βί του και με μια φωνή πολύ γλυκιά –σ’ εμένα ποτέ δε μιλάει έτσι– λέει χαϊδεύοντας το κεφάλι του: «Σι- γά, αγόρι μου, εδώ είμαι» και χαμογελάει. Χαμογε- λάει και φαίνονται τα κάτασπρα δόντια της. Είναι όμορφη η Ελένη-Ιοκάστη. Είμαι μέτριος μαθητής, στα μαθηματικά όμως εί- μαι πρώτος. Μου αρέσουν πάρα πολύ. Γι’ αυτό δε με χωνεύουν στην τάξη. Όταν η δασκάλα μας μας δίνει καινούρια άσκηση, πάντα ρωτάει: Μήπως κα- νείς μπορεί να σκεφτεί μια λύση; Εγώ είμαι ο μόνος