Ένα κάποιο τέλος

Ε Ν Α Κ Α Π Ο Ι Ο Τ Ε Λ Ο Σ 15 βλέμμα. «Ωραία η ατάκα που πέταξες στον Χαντ». Δεν φάνη- κε να αντιλαμβάνεται σε τι αναφερόμουν. «Αυτό για το ότι κάτι συνέβη». «Α, ναι. Απογοητεύτηκα λιγάκι που δεν το σχολίασε». Αυτό δεν ήταν κάτι που περίμενα ν’ ακούσω. Μια άλλη λεπτομέρεια που θυμάμαι: εμείς οι τρεις, σαν σύμβολο του δεσμού μας, φορούσαμε τα ρολόγια μας με το καντράν γυρισμένο στη μέσα πλευρά του καρπού. Επρόκειτο ασφαλώς για επιτήδευση, ίσως όμως και για κάτι περισσότε- ρο. Έκανε τον χρόνο να μοιάζει σαν κάτι προσωπικό έως και κρυφό. Περιμέναμε ότι ο Έιντριαν θα πρόσεχε τη χειρονομία και θα μας μιμούνταν – αλλά δεν το έκανε. Αργότερα εκείνη τη μέρα –ή ίσως κάποια άλλη– είχαμε δύο συνεχόμενες ώρες αγγλικά με τον Φιλ Ντίξον, έναν νεαρό καθηγητή που είχε μόλις έρθει από το Κέμπριτζ. Του άρεσε να χρησιμοποιεί σύγχρονα κείμενα και να μας κάνει ξαφνι- κά προκλητικές ερωτήσεις του είδους: «Ο Τ. Σ. Έλιοτ λέει ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τη Γέννηση, τη Συνουσία και τον Θάνατο. Ποιος θέλει να το σχολιάσει;» Κάποια άλλη φορά συνέκρινε έναν σαιξπηρικό ήρωα με τον Κερκ Ντά- γκλας στην ταινία Σπάρτακος . Θυμάμαι επίσης ότι κάποτε που μιλούσαμε για την ποίηση του Τεντ Χιουζ, πήρε δασκα- λίστικη πόζα και μουρμούρισε: «Όλοι αναρωτιόμαστε, βεβαίως, τι θα γίνει όταν ξεμείνει από ζώα». Μερικές φορές μας προσφωνούσε με τη λέξη «Κύριοι», και φυσικά τον λατρεύαμε.