Ένα κάποιο τέλος

Τ Ζ Ο Υ Λ Ι Α Ν Μ Π Α Ρ Ν Σ 14 πας, που του έλειπε η εφευρετικότητα της πραγματικής άγνοιας. Ο Μάρσαλ έψαξε πρώτα για τις πιθανές περιπλο- κές που μπορούσε να κρύβει η ερώτηση και στο τέλος εντόπισε μια απάντηση. «Επικρατούσε αναβρασμός, κύριε». Στα πρόσωπα όλων σχηματίστηκε ένα δύσκολα ελεγχό- μενο ειρωνικό χαμόγελο· μέχρι και ο Χαντ κόντεψε να χαμο- γελάσει. «Θα ήθελες να μας το αναπτύξεις λιγάκι;» Ο Μάρσαλ συγκατάνευσε, κουνώντας αργά το κεφάλι του, το σκέφτηκε κάπως περισσότερο και αποφάσισε πως δεν ήταν πια ώρα για επιφυλάξεις. «Θα έλεγα ότι επικρατού- σε μεγάλος αναβρασμός, κύριε». «Εσύ, Φιν, έχεις ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη περίοδο;» Ο νεοφερμένος καθόταν ένα θρανίο πιο μπροστά από εμένα και στα αριστερά μου, και δεν είχε δείξει καμία φανε- ρή αντίδραση στις ανοησίες του Μάρσαλ. «Φοβάμαι πως όχι, κύριε. Υπάρχει όμως μία σχολή σκέ- ψης σύμφωνα με την οποία το μόνο που μπορεί να πει κανείς για οποιαδήποτε περίοδο της Ιστορίας –ακόμη και για την έκρηξη του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου, για παράδειγμα– είναι ότι “κάτι συνέβη”». «Σοβαρά; Τότε εγώ θα έμενα χωρίς δουλειά – έτσι δεν είναι;» Ακούστηκαν μερικά δουλοπρεπή γέλια και ύστερα ο γερο-Τζο Χαντ συγχώρεσε την εορταστική οκνηρία μας και μας ενημέρωσε για τον πολύγαμο εστεμμένο σφαγέα. Στο διάλειμμα που ακολούθησε, έψαξα να βρω τον Φιν. «Είμαι ο Τόνι Γουέμπστερ». Μου έριξε ένα επιφυλακτικό