Ένα κάποιο τέλος

Ε Ν Α Κ Α Π Ο Ι Ο Τ Ε Λ Ο Σ 13 το σχολείο στη ζωή. Τον έλεγαν Έιντριαν Φιν κι ήταν ένα ψηλό ντροπαλό αγόρι, που στην αρχή δεν σήκωνε το βλέμμα και δεν ανοιγόταν. Τις δυο πρώτες μέρες δεν του δώσαμε σχεδόν καμία προσοχή· στο σχολείο μας δεν είχαμε τελετές υποδοχής, πόσο μάλλον το αντίθετό τους: καψόνια εισδοχής. Σημειώσα- με απλώς την παρουσία του και περιμέναμε. Οι καθηγητές ενδιαφέρονταν περισσότερο γι’ αυτόν απ’ ό,τι εμείς. Εκείνοι έπρεπε να σταθμίσουν την ευφυΐα και την αίσθηση αυτοπειθαρχίας που διέθετε και να εκτιμή- σουν πόσο καλή ήταν η προηγούμενη μόρφωσή του κι αν θα μπορούσε να αποδειχθεί «υλικό ακαδημαϊκών προδια- γραφών». Το τρίτο πρωινό εκείνου του φθινοπωρινού εξα- μήνου, είχαμε μάθημα Ιστορίας με τον γερο-Τζο Χαντ: πικρόχολα ευπροσήγορος μέσα στο κοστούμι του με το γιλέκο, ήταν ένας καθηγητής του οποίου το σύστημα ελέγ- χου εξαρτιόταν από τη διατήρηση επαρκούς αλλά όχι υπερ- βολικής ανίας. «Θα θυμάστε ασφαλώς ότι σας ζήτησα να κάνετε λίγη προπαρασκευαστική μελέτη για τη βασιλεία του Ερρίκου του Όγδοου». Ο Κόλιν, ο Άλεξ κι εγώ ανταλλάξαμε λοξές ματιές, ελπίζοντας πως η ερώτηση δεν θα τιναζόταν σαν δόλωμα από το καλάμι του ψαρά για να προσγειωθεί στα κεφάλια μας. «Ποιος θα ήθελε λοιπόν να μας κάνει μια σύντομη περιγρα- φή της εποχής;» Έβγαλε το συμπέρασμα από τα μάτια μας, που είχαν στραφεί αλλού. «Για πες μας, εσύ Μάρσαλ, πώς θα περιέγραφες τη βασιλεία του Ερρίκου του Όγδοου;» Η ανακούφισή μας ήταν μεγαλύτερη από την περιέρ- γειά μας, γιατί ο Μάρσαλ ήταν ένας επιφυλακτικός σκρά-