Ένα κάποιο τέλος

11 Θυμάμαι σε τυχαία σειρά: – τη μέσα πλευρά ενός στιλπνού καρπού. – ατμό να υψώνεται από τον βρεγμένο νεροχύτη, όταν με γέλια ρίχνεται μέσα ένα καυτό τηγάνι. – σταγόνες σπέρματος που στριφογυρίζουν γύρω από την τάπα ενός νιπτήρα, πριν τις παρασύρει το νερό και δια- σχίσουν από πάνω ως κάτω ένα ψηλό κτίριο. – ένα ποτάμι που κυλάει παραδόξως ανάποδα, ενώ τα ταραγμένα του νερά φωτίζονται από μισή ντουζίνα φακούς που κυνηγιούνται. – ένα άλλο ποτάμι, πλατύ, γκρίζο και νωθρό, που ο δυνα- τός αέρας αναταράζει την επιφάνειά του, κρύβοντας την κατεύθυνση του ρου. – το νερό μιας μπανιέρας που έχει κρυώσει από ώρα πίσω από μια κλειδωμένη πόρτα. Αυτό το τελευταίο δεν το είδαπραγματικά, ωστόσο ό,τι μένει στη μνήμη δεν είναι πάντοτε αυτό που αντίκρισαν τα μάτια σου. Ζούμε εντός του χρόνου –αυτός μας κρατάει και μας πλά- θει–, εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ να τον κατανοώ πλήρως. Και