Ένα κάποιο τέλος

Τ Ζ Ο Υ Λ Ι Α Ν Μ Π Α Ρ Ν Σ 28 πατέρες και οι γιοι, οι μανάδες και οι κόρες, το άτομο σε αντιπαράθεση με την κοινωνία, η επιτυχία και η αποτυχία, ο φόνος, η αυτοκτονία, ο θάνατος και ο Θεός. Και οι κουκου- βάγιες. Υπήρχαν ασφαλώς και άλλα είδη λογοτεχνίας –η θεω- ρητική, η αυτοαναφορική και η δακρύβρεχτα αυτοβιογραφι- κή–, αυτά όμως ήταν απλώς άσφαιρες μαλακίες. Η πραγμα- τική λογοτεχνία μιλούσε για την αλήθεια, είτε ψυχική, είτε συναισθηματική, είτε κοινωνική ήταν αυτή, όπως προέκυ- πτε από τις πράξεις και τις σκέψεις των πρωταγωνιστών της· το μυθιστόρημα αφορούσε τον ανθρώπινο χαρακτήρα, όπως αυτός εξελίσσεται μέσα στον χρόνο. Έτσι τουλάχιστον μας είχε πει ο Φιλ Ντίξον. Και ο μόνος άνθρωπος –εκτός του Ρόμπσον– που η μέχρι τώρα ζωή του περιείχε κάτι έστω κι ελάχιστα μυθιστορηματικό ήταν ο Έιντριαν. «Για ποιο λόγο εγκατέλειψε η μαμά σου τον μπαμπά σου;» «Δεν είμαι σίγουρος». «Μήπως τα έφτιαξε η μαμά σου με κανέναν άλλο;» «Ήταν ο μπαμπάς σου κερατάς;» «Μήπως είχε αυτός ερωμένη;» «Δεν ξέρω. Μου είπαν ότι όταν μεγαλώσω θα καταλάβω». «Έτσι σου υπόσχονται πάντα. Τι θα λέγατε να μου το εξη- γούσατε τώρα ; απαντάω εγώ». Με τη διαφορά βέβαια ότι ουδέποτε είχα πει κάτι τέτοιο. Και απ’ όσο μπορούσα να ξέρω, στο δικό μας σπίτι δεν υπήρχε κανένα μυστήριο, προς μεγάλη μου απογοήτευση και ντροπή. «Λες η μαμά σου να έχει κανένα νεαρό εραστή;» «Πού θες να ξέρω; Δεν συναντιόμαστε ποτέ εκεί. Έρχεται πάντοτε στο Λονδίνο».