Ένα κάποιο τέλος

Ε Ν Α Κ Α Π Ο Ι Ο Τ Ε Λ Ο Σ 27 Ίσως να μην ήμασταν τόσο σκληροί με τον Ρόμπσον, αν δεν υπήρχε ένα βασικό και απαραγνώριστο δεδομένο: ο Ρόμπσον ήταν συνομίληκός μας, δεν είχε κάτι που να τον ξεχωρίζει κι εντούτοις όχι μόνο είχε συνωμοτήσει για να βρει φιλενάδα, αλλά προφανώς είχε κάνει και σεξ μαζί της. Βρε τον μπά- σταρδο! Γιατί αυτός και όχι εμείς; Γιατί κανένας από εμάς δεν είχε ποτέ την εμπειρία έστω και της αποτυχίας να βγάλει γκό- μενα; Ακόμη και η ταπείνωση της απόρριψης θα μπορούσε τουλάχιστον να προστεθεί στη γενική μας πείρα και να μας δώσει ένα λόγο για αρνητική καυχησιολογία («Για την ακρί- βεια, τα λόγια της ήταν: “Σπυριάρη ηλίθιε, με την ακτινοβο- λία παντόφλας!”».) Απ’ όσα είχαμε διαβάσει στη μεγάλη λογοτεχνία, ξέραμε ότι ο Έρωτας συνεπάγεται Πόνο, αλλά θα είχαμε ευχαρίστως δοκιμάσει λίγο Πόνο αν υπήρχε η σιωπη- ρή, ή έστω απλώς λογική, υπόσχεση ότι ο Έρωτας μπορεί και να βρισκόταν καθ’ οδόν. Να κι ένας άλλος φόβος μας: μήπως αποδεικνυόταν ότι η ζωή δεν ήταν όπως την περιγράφει η Λογοτεχνία. Παράδειγ- μα οι γονείς μας· είχαν άραγε τη στόφα λογοτεχνικών ηρώων; Στην καλύτερη περίπτωση οι φιλοδοξίες τους μπορεί να έφταναν μέχρι τη θέση του θεατή ή του παρατυχόντα, αδιά- φορο κομμάτι του κοινωνικού σκηνικού μπροστά από το οποίο συνέβαιναν τα πραγματικά, τα αληθινά, τα σημαντικά γεγονότα. Ποια ήταν αυτά; Όλα εκείνα για τα οποία μιλούσε η Λογοτεχνία: ο έρωτας, το σεξ, η ηθική, η φιλία, η ευτυχία, ο πόνος, η προδοσία, η μοιχεία, το καλό και το κακό, οι ήρωες και τα αχρεία υποκείμενα, η ενοχή και η αθωότητα, η φιλοδο- ξία, η εξουσία, η δικαιοσύνη, η επανάσταση, ο πόλεμος, οι