Ένα κάποιο τέλος

Τ Ζ Ο Υ Λ Ι Α Ν Μ Π Α Ρ Ν Σ 26 λέσεις. Μπορείς να το κάνεις και με συνηθισμένο κόμπο, μόνο που παίρνει περισσότερη ώρα μέχρι να πνιγείς». «Πώς λέτε να ήταν η φιλενάδα του;» Εξετάσαμε όλες τις παραλλαγές που γνωρίζαμε: σεμνή παρθένα (τώρα πια πρώην παρθένα), τσούλα πωλήτρια, έμπειρη μεγαλύτερη γυναίκα ή πουτάνα γεμάτη αφροδίσια. Την κουβέντα μας διέκοψε ο Έιντριαν, στρέφοντας το ενδια­ φέρον μας αλλού. «Ο Καμί είχε πει ότι η αυτοκτονία είναι το μοναδικό πραγματικά φιλοσοφικό ερώτημα». «Πέρα από την ηθική, την πολιτική, την αισθητική, τη φύση της πραγματικότητας και όλα τα άλλα» είπε ο Άλεξ και στον τόνο του διακρινόταν κάποιος ελαφρός εκνευρισμός. «Το μόνο πραγματικό ερώτημα. Το πιο θεμελιώδες, από το οποίο εξαρτώνται όλα τα άλλα». Ύστερα από διεξοδική ανάλυση της αυτοκτονίας του Ρόμπ- σον, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσε να θεωρη- θεί φιλοσοφική μόνο με την αριθμητική έννοια του όρου· καθώς επρόκειτο να αυξηθεί εξαιτίας του ο ανθρώπινος πληθυ- σμός κατά ένα άτομο, αποφάσισε ότι είχε το ηθικό καθήκον να διατηρήσει σταθερό τον αριθμό των κατοίκων του πλανήτη. Από κάθε άλλη άποψη όμως κρίναμε ότι ο Ρόμπσον ήταν σκέτη απογοήτευση τόσο για εμάς, όσο και για τη σοβαρή σκέψη. Η πράξη του ήταν αφιλοσόφητη, συβαριτική και ακαλαίσθητη – με μια λέξη: λανθασμένη. Όσο για το σημείωμα αυτοκτονίας, που σύμφωνα με τις φήμες (πάλι ο Μπράουν), έγραφε: «Συγ- γνώμη, μαμά», η εντύπωσή μας ήταν ότι είχε χάσει μια σπου- δαία ευκαιρία να λειτουργήσει παιδαγωγικά.