Ένα κάποιο τέλος

Ε Ν Α Κ Α Π Ο Ι Ο Τ Ε Λ Ο Σ 25 ήταν απώλεια για ολόκληρο το σχολείο και ότι για λόγους συμβολισμού θα ήμασταν όλοι παρόντες στην κηδεία του. Είπε δηλαδή τα πάντα, εκτός από αυτό που θέλαμε πραγμα- τικά να μάθουμε: το πώς, το γιατί και, αν αποδεικνυόταν ότι επρόκειτο για φόνο, από ποιον. «Έρως και Θάνατος» σχολίασε ο Έιντριαν πριν αρχίσει η πρώτη ώρα. «Ο θάνατος βγαίνει πάλι νικητής». «Ο Ρόμπσον δεν ήταν ακριβώς πλασμένος για έρωτες και θανάτους» του είπε ο Άλεξ. Ο Κόλιν κι εγώ συμφωνήσαμε κουνώντας το κεφάλι. Το ξέραμε γιατί τον είχαμε συμμαθητή δύο χρόνια· ήταν ένα μετρημένο αγόρι χωρίς φαντασία, παντελώς αδιάφορο για τις τέχνες, που περνούσε απαρατή- ρητο και δεν πείραζε κανέναν. Τώρα μας είχε πειράξει, βγά- ζοντας όνομα με τον πρόωρο θάνατό του. Όσο για το άνθος της νιότης, αυτό να λέγεται: ο Ρόμπσον που ξέραμε είχε τη στόφα του φυτού. Δεν ακούστηκε τίποτε για αρρώστια, ποδηλατικό ατύχη- μα ή έκρηξη υγραερίου, αλλά λίγες μέρες αργότερα οι φήμες (με άλλα λόγια ο Μπράουν – από το τμήμα μαθηματικών της πρώτης λυκείου) μας έδωσαν τις πληροφορίες που οι Αρχές δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να κοινοποιήσουν. Ο Ρόμπσον είχε αφήσει έγκυο την κοπέλα του, είχε κρεμαστεί στη σοφί- τα και είχαν περάσει δύο μέρες μέχρι να τον βρουν. «Ούτε που θα το φανταζόμουν ότι ήξερε πώς να κρεμα- στεί». «Στο φυσικών επιστημών ήταν». «Ναι, αλλά χρειάζεται να κάνεις ειδικό κόμπο». «Αυτό ισχύει μόνο στις ταινίες. Και στις κανονικές εκτε-