Ένα κάποιο τέλος

Τ Ζ Ο Υ Λ Ι Α Ν Μ Π Α Ρ Ν Σ 24 υπήρχε– μεν αλυσίδα ατομικών ευθυνών, που όλες τους συντέλεσαν στην έκρηξη του πολέμου, ωστόσο η αλυσίδα αυτή δεν είναι τόσο μακριά ώστε να επιτρέπει στον καθένα απλώς να κατηγορεί όλους τους άλλους. Θα μπορούσε, βεβαίως, η επιθυμία μου να αποδώσω ευθύνες να αποτελεί περισσότερο αντανάκλαση της δικής μου νοοτροπίας, παρά αμερόληπτη ανάλυση του τι συνέβη. Αυτό δεν είναι, άλλω- στε, κι ένα από τα κεντρικά ζητήματα της Ιστορίας, κύριε; Το ζήτημα της υποκειμενικής και της αντικειμενικής ερμη- νείας, το γεγονός ότι έχουμε ανάγκη την Ιστορία που γρά- φει ο ιστορικός προκειμένου να κατανοήσουμε την εκδοχή που κατατίθεται ενώπιόν μας». Έπεσε σιωπή. Όχι, ο Έιντριαν δεν έκανε πλάκα, ούτε κατά διάνοια. Ο γερο-Τζο Χαντ κοίταξε το ρολόι του και χαμογέλασε. «Φιν, σε πέντε χρόνια παίρνω σύνταξη. Θα χαρώ πολύ να σου δώσω μια συστατική επιστολή, αν ενδιαφέρεσαι να αναλά- βεις εσύ». Ούτε εκείνος έκανε πλάκα. Μια μέρα, την ώρα της πρωινής συγκέντρωσης, ο διευθυντής ανακοίνωσε με τη σοβαρή φωνή που επιφύλασσε σε αποβο- λές ή καταστροφικές αθλητικές ήττες, ότι ήταν φορέας θλιβε- ρών ειδήσεων, δηλαδή ότι στη διάρκεια του Σαββατοκύρια- κου είχε πεθάνει ο Ρόμπσον, ένας μαθητής της πρώτης λυκείου στο τμήμα φυσικών επιστημών. Σκεπάζοντας το σούσουρο των γεμάτων δέος ψιθύρων, είπε ότι ο Ρόμπσον είχε χαθεί στο άνθος της νιότης του, ότι η αποδημία του