Ένα κάποιο τέλος

Τ Ζ Ο Υ Λ Ι Α Ν Μ Π Α Ρ Ν Σ 20 μας –και μαζί ο ίδιος ο χρόνος– θα επιταχυνόταν. Πώς ήταν δυνατόν να ξέρουμε ότι η ζωή μας είχε έτσι κι αλλιώς ξεκινή- σει, ότι κάποια πλεονεκτήματα είχαν ήδη κερδηθεί και κάποια ζημιά είχε ήδη γίνει; Και ότι το ξαμόλημά μας θα γινόταν απλώς σε κάποιο μεγαλύτερο μαντρί, τα όρια του οποίου θα ήταν στην αρχή δυσδιάκριτα. Εντωμεταξύ, ήμασταν διψασμένοι για βιβλία, λιμασμένοι για σεξ, υπέρμαχοι της αξιοκρατίας και αναρχικοί. Παρόλο που όλα τα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα μας φαίνο- νταν διεφθαρμένα, αρνούμασταν να εξετάσουμε κάποια εναλλακτική λύση, πέρα από το ηδονιστικό χάος. Ο Έιντριαν, ωστόσο, μας ώθησε να πιστέψουμε στην εφαρμογή της σκέ- ψης στη ζωή, με την έννοια ότι οι αρχές πρέπει να καθοδη- γούν τις πράξεις. Παλιότερα, εκείνος που θεωρούσαμε φιλό- σοφο αναμεταξύ μας ήταν ο Άλεξ. Είχε διαβάσει πράγματα που οι άλλοι δύο αγνοούσαν και μπορούσε για παράδειγμα να δηλώσει ξαφνικά: «Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, γι’ αυτά πρέπει να σωπαίνει». 2 Ο Κόλιν κι εγώ θα αναλογιζό- μασταν για λίγο σιωπηλοί τούτη τη σκέψη, έπειτα θα χαμογε- λούσαμε πλατιά και θα συνεχίζαμε την κουβέντα. Τώρα όμως, ο ερχομός του Έιντριαν είχε εκτοπίσει τον Άλεξ από τη θέση που κατείχε ή μάλλον είχε δώσει σε εμάς και δεύτερη επιλογή φιλοσόφου. Αν ο Άλεξ είχε διαβάσει Ράσελ και Βιτ- γκενστάιν, ο Έιντριαν είχε διαβάσει Καμί και Νίτσε. Εγώ είχα διαβάσει Τζορτζ Όργουελ και Άλντους Χάξλεϊ, ενώ ο Κόλιν, 2 Η ακροτελεύτια φράση του Tractatus Logico-philosophicus του Λού- ντβιχ Βιτγκενστάιν σε μτφρ. Θ. Κιστόπουλου.