Ένα κάποιο τέλος

Ε Ν Α Κ Α Π Ο Ι Ο Τ Ε Λ Ο Σ 19 «Και για ποιο λόγο ακριβώς είναι οι γονείς σου ΓάμαΜπι;» ρώτησε ο Άλεξ τον Κόλιν. «Ήθελα να πάμε στο λούνα παρκ, και μου είπαν ότι το Σαββατοκύριακο έπρεπε να ασχοληθούν με τον κήπο». Σωστά λοιπόν: ήταν γαμημένοι μπάσταρδοι. Για όλους, εκτός από τον Έιντριαν, ο οποίος άκουγε τις καταγγελίες μας, αλλά σπανίως συμμετείχε. Κι ας θεωρούσαμε πως εκεί- νος είχε περισσότερους λόγους από τον καθένα. Η μητέρα του είχε σηκωθεί και είχε φύγει πριν από χρόνια, αφήνοντας τον μπαμπά του να τα βγάλει πέρα με τον Έιντριαν και την αδελφή του. Αυτό είχε συμβεί πολύ καιρό πριν κάνει την εμφάνισή του ο όρος «μονογονεϊκή οικογένεια»· τότε το έλε- γαν «διαλυμένο σπιτικό» και ο Έιντριαν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ξέραμε να προέρχεται από τέτοιο περιβάλλον. Το γεγονός θα ’πρεπε να του έχει δημιουργήσει τεράστιο απόθεμα υπαρξιακής οργής, ωστόσο κατά έναν περίεργο τρόπο αυτό δεν είχε συμβεί· μας είχε πει ότι αγαπούσε τη μητέρα του και σεβόταν τον πατέρα του. Οι τρεις μας βέβαια είχαμε αναλύσει κατ’ ιδίαν την περίπτωσή του και είχαμε καταλήξει σε μια θεωρία: ότι το μυστικό για μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή είναι να μην υπάρχει οικογένεια ή τουλά- χιστον τα μέλη της να μη ζουν μαζί. Η ανάλυση αυτή μας έκανε να ζηλεύουμε περισσότερο τον Έιντριαν. Εκείνη την εποχή, φανταζόμασταν τους εαυτούς μας σαν να βρισκόμασταν κάπου μαντρωμένοι, περιμένοντας να μας ξαμολήσουν στη ζωή. Κι όταν ερχόταν αυτή η ώρα, η ζωή