Ένα κάποιο τέλος

Ε Ν Α Κ Α Π Ο Ι Ο Τ Ε Λ Ο Σ 17 Ο Έιντριαν αφέθηκε να απορροφηθεί από την παρέα μας, χωρίς να ομολογεί ότι ήταν κάτι το οποίο επιδίωκε. Και μπορεί όντως να μην το επιδίωκε. Ούτε άλλαξε απόψεις προκειμένου να ταιριάζουν με τις δικές μας. Στη διάρκεια της πρωινής προσευχής, τον άκουγες να προφέρει τα λόγια, ενώ ο Άλεξ κι εγώ κουνούσαμε απλώς τα χείλη μας, μιμούμενοι τις λέξεις, και ο Κόλιν προτιμούσε ένα σατιρικό τερτίπι, να μουγκρίζει σαν ενθουσιώδης ζηλωτής. Εμείς οι τρεις θεωρούσαμε τις αθλητικές δραστηριότητες κρυπτο- φασιστικό σχέδιο του σχολείου για να καταστέλλει τις σεξουαλικές ορμές μας – ο Έιντριαν μπήκε στην ομάδα της ξιφασκίας και έκανε άλμα εις ύψος. Εμείς ήμασταν επιθε- τικά άμουσοι – εκείνος έφερνε μαζί του στο σχολείο το κλα- ρινέτο του. Εκεί που ο Κόλιν κατήγγειλε τον θεσμό της οικογένειας, εγώ κορόιδευα το πολιτικό σύστημα και ο Άλεξ προέβαλλε φιλοσοφικές αντιρρήσεις για την αισθητή φύση της πραγματικότητας, ο Έιντριαν κρατούσε τις από- ψεις του για τον εαυτό του – τουλάχιστον στην αρχή. Έδινε την εντύπωση ότι πίστευε σε διάφορα πράγματα. Κι εμείς το ίδιο· μόνο που θέλαμε να πιστεύουμε σε κάτι δικό μας, παρά σε ό,τι είχαν αποφασίσει άλλοι για λογαριασμό μας. Εξού και θεωρούσαμε ότι μας χαρακτήριζε καθαρτήριος σκεπτικισμός. Το σχολείο βρισκόταν στο κεντρικό Λονδίνο, και καθημε- ρινά ταξιδεύαμε ως εκεί ο καθένας από τη συνοικία του, περ- νώντας από το ένα σύστημα ελέγχου στο άλλο. Εκείνο τον καιρό τα πράγματα ήταν απλούστερα: υπήρχαν λιγότερα λεφτά, καθόλου ηλεκτρονικές συσκευές, ελάχιστη τυραννία