Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

Ε Ν Α Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι Χ Ω Ρ Ι Σ Κ Α Ν Ο Ν Ε Σ 15 Ναι σκέφτηκα. Πάει πολύς καιρός. Και μετά ανακάτεψα με το κουτάλι μου τη σούπα μου, βλέποντας την κόκκινη καυτερή σάλτσα που στροβιλιζόταν ώσπου να εξαφανιστεί, και αναρωτήθηκα αν είχε αλλάξει κάτι όσο λείψαμε. Ένα πράγμα που σίγουρα δεν είχε αλλάξει ήταν το λιμάνι του Φάλμουθ. Καθώς ο ήλιος έλαμπε ψηλά στον γαλάζιο ουρανό του Ιουλίου, ήταν λες κι ο κόσμος περίμενε στην ουρά για τη μεγαλύτερη συναυλία του αιώνα. Αυτοκίνητα, αυτοκίνητα και ακόμα περισσότερα αυτοκίνητα επικύρωναν τα εισιτήριά τους και στάθμευαν σε αριθμημένες λωρίδες περιμένοντας τα αντίστοιχα πλοία. Έπλεξα τα μελί μαλλιά μου σε μια χαλαρή κοτσίδα καθώς περνούσαμε με τους γονείς μου ανάμεσά τους. Υπήρχε μια πολύχρωμη ποικιλία από τζιπWrangler, κυρίως χωρίς οροφή, όπως και κάποια χωρίς πόρτες, με τη μουσική να παίζει δυνατά στα ηχεία τους. Μετά είχαμε τα Volvo με καγιάκ δεμένα από πάνω και τα κομψά, ασημένια Range Rover. Οι σχάρες ποδη- λάτων έκαναν τα γιγάντια SUV να φαίνονται ακόμα πιο ογκώδη. Άκουσα ένα νήπιο να ωρύεται. «Όχι, Τζέφρι, δεν μπορείς να φας περισσότερα πατατάκια!» είπε η εξοργι- σμένη μητέρα του. Ο διάδρομος επιβίβασης των πεζών ήταν κατακλυσμένος από ένα ετερόκλητο πλήθος φοιτητών, οικογενειών, σκύλων, ποδηλάτων, τροχήλατων αποσκευών και πολυταξιδεμένων ηλικιωμένων ζευγαριών που απορ- ροφούσαν με ηρεμία το όλο χάος.