Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

K. L. W A L T H E R 14 «Εξαιρετική επιλογή». Ο σερβιτόρος μας έγνεψε κατα- φατικά και έφυγε για την κουζίνα. Οι γονείς μου κι εγώ καθίσαμε στο υπερυψωμένο τραπέζι μας σιωπηλοί, προ- σπαθώντας να μην καρφώνουμε το βλέμμα μας στην τέ- ταρτη καρέκλα του τραπεζιού. Συνειδητά ή ασυνείδητα η μαμά μου είχε περάσει την τσάντα της στην πλάτη της, ώστε να μοιάζει λιγότερο άδεια. Λες και το άτομο που καθόταν εκεί είχε σηκωθεί να πάει τουαλέτα και θα γύρι- ζε αμέσως. H ταβέρνα Γοργή Τρύπα είχε πολύ εύστοχα ονομαστεί έτσι. Χρειάστηκαν μόλις δεκαπέντε λεπτά για να μας φέ- ρουν το φαγητό μας: τρία αχνιστά φλιτζάνια από το μαγι- κό παρασκεύασμα της Νέας Αγγλίας και ένα φαινομενικά απύθμενο μπολ με τηγανητές πατάτες πασπαλισμένες με παρμεζάνα και μαϊντανό. Ο μπαμπάς σήκωσε την μπίρα του ενώ εγώ έριξα τις απαραίτητες πέντε σταγόνες ταμπά- σκο στη σούπα μου. «Στη Σάρα και τον Μάικλ» είπε. «Ας είναι αυτή μια εβδομάδα που θα μας μείνει αξέχαστη». «Στη Σάρα και τον Μάικλ» είπαμε η μαμά κι εγώ, ση- κώνοντας και τα δικά μας ποτήρια. Τσουγκρίσαμε. «Και στη μεγάλη μας επιστροφή» πρόσθεσε, φιλώντας τη μαμά στο μάγουλο. «Πάει πολύς καιρός». Δύο χρόνια για την ακρίβεια. Η οικογένειά μου έκανε διακοπές στο Βίνγιαρντ από πριν γεννηθώ —πάνω από δεκαοκτώ χρόνια πίσω—, αλλά το περασμένο καλοκαίρι το περάσαμε κρυμμένοι στο σπίτι στα βόρεια της Νέας Υόρκης. Έριξα ξανά μια κλεφτή ματιά στην άδεια καρέκλα.