Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

13 ΕΝΑ Κανένας δεν παρήγγειλε τηγανητές πατάτες. Τρεις κούπες σούπα βελουτέ από όστρακα, αλλά ούτε ένα καλάθι με τις πιο εθιστικές πατάτες του Κέιπ Κοντ. «Κάτι άλλο;» ρώτη- σε ο σερβιτόρος, σαν να ήξερε ότι κάτι έλειπε. Δεν απο- κλείεται κιόλας. Μπορεί και να μας αναγνώρισε — ήταν οικογενειακή παράδοση να τρώμε μεσημεριανό στη Γοργή Τρύπα πριν πάρουμε το φέρι για να γιορτάσουμε το τελευ- ταίο κομμάτι του ταξιδιού μας. Μία ώρα μόνο κι ύστερα επιτέλους θα φτάναμε στο Μάρθας Βίνγιαρντ. Έπιασα το βλέμμα που αντάλλαξαν οι γονείς μου. Κάτι άλλο; Μετά από τόσα καλοκαίρια, τα πάντα είχαν γίνει δεύ- τερη φύση, δεν χρειαζόμασταν καταλόγους. Οι παραγγε- λίες είχαν καταγραφεί στα τρίσβαθα του μυαλού μας, κα- μία όμως δεν περιλάμβανε πατάτες για το τραπέζι. Επειδή η Κλερ θα το φρόντιζε αυτό για μας. «Στο με- γαλύτερο καλάθι που έχετε» θα έλεγε. «Πεθαίνουμε της πείνας!» Τώρα συνειδητοποιούσα ότι το καθήκον αυτό έπεφτε σ’ εμένα. «Η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε κάτι ακόμα» είπα καταπίνοντας τον κόμπο στον λαιμό μου. «Τηγανητές πατάτες, παρακαλώ. Πατάτες με τρούφα».