Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

Ε Ν Α Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι Χ Ω Ρ Ι Σ Κ Α Ν Ο Ν Ε Σ 23 στο λιμάνι του Βίνγιαρντ Χέβεν. «Αυτό θα πει καλωσόρι- σμα!» παρατήρησε ο μπαμπάς, και ξαφνικά τα μάτια μου είχαν θολώσει, γιατί σκεφτόμουν την Κλερ. Ο μισός μου εαυτός ήταν τόσο χαρούμενος που επέστρεφα, αλλά ο άλ- λος μισός ήθελε να γυρίσει πίσω το φέρι και να με πάει σπίτι. Δεν μου φαινόταν σωστό να βρίσκομαι στο Βίνγιαρντ χωρίς την αδερφή μου. Το λάτρευε αυτό το μέρος. Πάει πολύς καιρός , είχε πει ο μπαμπάς στο μεσημεριανό, αλλά τώρα δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ: Είναι όμως αρκετός; «Μακάρι να ήταν εδώ η Κλερ» ψιθύρισα στη μαμά μου. «Είναι» μου απάντησε κι εκείνη ψιθυριστά, σφίγγοντας τους ώμους μου με ζέση. Μετά έδειξε τον ουρανό. «Κάνει τον ήλιο να λάμπει». «Για τη Σάρα» είπα. «Όχι». Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Για όλους».