Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

K. L. W A L T H E R 22 βγω από την ηλιοροφή του ημιφορτηγού. Χαμογέλασα λιγάκι. Κανένα πρόβλημα. Και τότε ακολούθησε η καταστροφή. Αντί να πηδήξω στο έδαφος, άρπαξα ένα από τα σκα- λοπάτια της σχάρας του αυτοκινήτου… χωρίς να ελέγξω αν το πεδίο ήταν ελεύθερο στον στενό διάδρομο ανάμεσα στα άλλα οχήματα. Απλώς κρεμάστηκα κάτω σε στιλ Ταρ- ζάν, και ένιωσα τα ωστικά κύματα της σύγκρουσης να διαπερνούν το πόδι μου όταν βρήκε πάνω σε κάτι. Και με το κάτι , εννοούσα κάποιον . «Ωχ! Ουόου!» είπε ο τύπος ξαφνιασμένος. Οι ώμοι του ήταν σκυφτοί και τον είδα να πιέζει την παλάμη του στο σημείο που τον είχα κλοτσήσει. Στο πρόσωπό, κάπου κο- ντά στη μύτη. «Άουτς!» «Συγγνώμη!» ψέλλισα. «Χίλια συγγνώμη. Ειλικρινά, χίλια συγγνώμη!» «Όχι» απάντησε. «Εμ, εντάξει, όλα καλά». Αλλά πριν προλάβει να ισιώσει και να κοιτάξει καλά καλά το άτομο που του είχε επιτεθεί, είχα φύγει. Έτρεξα προς τις σκάλες και αναβαίνοντας τες δυο δυο, έφτασα στο πάνω κατάστρωμα. Η μαμά μου πέρασε το χέρι της γύρω μου όταν εμφανί- στηκε το νησί. Ήταν μια πραγματικά όμορφη μέρα, ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Ο φάρος του Ιστ Τσοπ δεν ήταν τυλιγμένος στην ομίχλη ούτε οι βάρκες σκαμπανέβαζαν