Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

K. L. W A L T H E R 20 Ο Μπεν δεν είπε τίποτα. Η λαβή μου έγινε πιο σφιχτή. «Μπεν, μην το κάνεις αυτό». Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη φωνή μου να μην τρέμει. «Σε παρακαλώ, σε χρειάζομαι. Ξέρεις πόσο πολύ σε χρειάζομαι. Μετά απ’ όλα…» «Ξέρω, ξέρω». Ο Μπεν με τράβηξε στην αγκαλιά του, με το κεφάλι πρώτα στο στήθος του, κάτι το οποίο συνήθως μου έφερνε παρηγοριά, τότε όμως μου φάνηκε σαν να προσπαθούσε να με κάνει να σωπάσω. «Μερ, κοίτα, σε αγαπάω» ψιθύρισε, αφήνοντάς με να καταρρεύσω πάνω του και να κλάψω. Ο χτύπος της καρδιάς του σκέπαζε τα περισσότερα από τα λόγια του και με έκανε να αναλυθώ σε περισσότερους λυγμούς. Μόνο ένα τελευταίο μικρό κομμάτι μου έδωσε τη δύναμη να σταθώ. «Όπως και να ’χει θα έρθω στον γάμο» είπε «Αν θέλεις». «Τι;» Έκανα ένα βήμα πίσω, τρέμοντας στον ψυχρό βραδινό αέρα. «Ως συνοδός μου;» «Ναι». Με πλησίασε και ζούληξε τον ώμο μου. «Αυτό δεν αλλάζει». Μου χάρισε ένα μισό χαμόγελο και απήγ- γειλε την παλιομοδίτικη φράση που ήξερε ότι μου άρεσε πολύ «Είσαι ακόμα το κορίτσι που λατρεύω να κρατιέται στο μπράτσο μου». Τώρα, δεν μπορούσα να θυμηθώ τι είχα απαντήσει τό- τε, ωστόσο είχε σίγουρα τελειώσει με εμένα να τρέχω πά- νω στις πανύψηλες πλατφόρμες μου. Και εντάξει, ίσως να συμπεριλάμβανε επίσης κι εμένα να με έχει σταματήσει η αστυνομία γυρίζοντας σπίτι. Για υπερβολική ταχύτητα; Για στραβοτιμονιές; Με το ζόρι ήμουν σε θέση να μιλήσω