Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

Ε Ν Α Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι Χ Ω Ρ Ι Σ Κ Α Ν Ο Ν Ε Σ 19 ασημένια γράμματα σε έναν γαλάζιο φάκελο. «Στην απα- ντητική κάρτα ρωτάει αν θα έχω συνοδό» είχα πει αργότε- ρα στον Μπεν, φωλιασμένη στην αγκαλιά του ενώ βλέπα- με Netflix. «Θέλεις να είσαι ο συν ένας μου;» «Ο συν ένας σου;» είχε ρωτήσει, σκάζοντας ένα χαμό- γελο. «Φυσικά!» Και φιληθήκαμε. Δεν έδιωξα τα δάκρυα που κύλησαν ενώ ανοιγόκλειναν τα βλέφαρά μου. Αν μπορούσε να με δει τώρα η μόλις πριν λίγους μήνεςΜέρεντιθ· στον δρόμο για τον γάμο της Σάρας, όχι μόνο χωρίς συνοδό, αλλά γενικότερα χωρίς αγόρι . Επειδή ύστερα από τέσσερα χρόνια, οΜπεν κι εγώ είχαμε χωρίσει. Εντάξει, εκείνος είχε χωρίσει από εμένα. Πριν έναν μήνα, εντελώς στα ξαφνικά, την ημέρα του πάρτι της αποφοίτη- σής του. Τη μια στιγμή χορεύαμε με την ξεκαρδιστική λίστα Γούντστοκ του μπαμπά του και την άλλη με είχε τραβήξει από την πίστα και μου έλεγε διάφορα του στιλ: «Καλά τα έχουμε πάει ως εδώ… αλλά μπορεί και να είναι καλύτερα να ’μαστε φίλοι… τα ξέρεις αυτά που λένε για σχέσεις από απόσταση…» «Μα, συμφωνήσαμε» τον έκοψα. «Το συζητήσαμε, θυμάσαι;» Γαντζώθηκα στο δυνατό του μπράτσο, νιώθοντας ξαφνικά ότι ζαλίζομαι. «Και είπαμε ότι θα το προσπαθήσου- με ». Ο Μπεν θα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα το φθινόπωρο, ενώ εγώ θα έμενα στην πόλη. Θα μετακόμιζα μόνο πάνω στον μεγάλο λόφο του Κλίντον στο Πανεπιστήμιο Χάμιλτον. Ο μπαμπάς μου ήταν προπονητής ποδοσφαίρου εκεί κι εγώ ήθελα να είμαι κοντά στο σπίτι. «Θυμάσαι;»