Ένα καλοκαίρι χωρίς κανόνες

Ε Ν Α Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι Χ Ω Ρ Ι Σ Κ Α Ν Ο Ν Ε Σ 17 φακούς, έτσι είχε μαζέψει μια φοβερή ποικιλία γυαλιών, από ρετρό μέχρι φουτουριστικά. Εκείνη τη μέρα φορούσε τα τετράγωνα με τον διάφανο σκελετό. Το μόνο πράγμα που μας έκανε να μοιάζουμε με αδερ- φές ήταν τα πράσινα μάτια μας, αφού εγώ είχα ανοιχτά μαλλιά και σκούρα φρύδια («εντυπωσιακά» σύμφωνα με τους περισσότερους) και ήμουν τουλάχιστον δέκα πόντους πιο κοντή από εκείνη. «Μέρεντιθ το Μαϊμουδάκι» με είχε βαφτίσει όταν με έπιασε να σκαρφαλώνω στα ράφια της τροφοθήκης τότε που ήμασταν μικρές. Τώρα, καθώς ανεβαίναμε με το αμάξι στη ράμπα του φέρι μποτ, δεν ζητωκραύγασα (όπως δεν παρέλειψαν να κάνουν οι τύποι με τα τζιπ). Αντίθετα, έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Θαλασσινός αέρας · τη λάτρευα αυτή τη μυρωδιά. Μου είχε λείψει αυτή η μυρωδιά. Σήμαινε τα πάντα. Συνηθίζαμε να κάνουμε πλάκα με την οικογένειά μου ότι θα έπρεπε να την κλείσουμε σε μπου- κάλι για να μας δίνει ελπίδα τους παγωμένους χειμώνες στη Νέα Υόρκη. Με το που έβαλε ο μπαμπάς μου το αμάξι στο ανοιχτό γκαράζ του φέρι, οι γονείς μου έβγαλαν τις ζώνες τους. Ο Λόκι γάβγισε και όρμησε περνώντας πάνω από το χει- ρόφρενο στην αγκαλιά της μαμάς μου. Εκείνη γέλασε και κούμπωσε το λουρί στο πράσινο κολάρο του. «Λοιπόν, ορίστε το σινιάλο μας» είπε. «Πάμε πάνω». «Πάνω» σήμαινε στο ανώτερο κατάστρωμα του φέρι μποτ. Φυσικά μπορούσες να μείνεις στο αυτοκίνητό σου και υπήρχαν επίσης και μέσα πολλά μέρη για να καθίσεις,