Ένα δωμάτιο με θέα

ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ | 21 μπριτζ Γουέλς, όπου βοηθούσατε τον εφημέριο του Αγίου Πέτρου εκείνο το πολύ κρύο Πάσχα». Ο κληρικός, με ύφος κάποιου σε διακοπές, δεν θυμόταν τόσο καθαρά τις δεσποινίδες όσο αυτές εκείνον. Αλλά τις πλησίασε εύ­ θυμος και δέχτηκε την καρέκλα που του υπέδειξε η Λούσι. «Χαίρομαι τόσο πολύ που σας βλέπω» είπε το κορίτσι, που βρι­ σκόταν σε κατάσταση πνευματικής πενίας και θα χαιρόταν ακόμα κι αν έβλεπε το σερβιτόρο, αν της το επέτρεπε η ξαδέλφη της. «Τι μικρός που είναι ο κόσμος! Και αν σκεφτείτε και το Σάμερ Στριτ, είναι πραγματικά τόσο παράξενος!» «Η δεσποινίς Χάνιτσερτς μένει στην ενορία του Σάμερ Στριτ» εξή­ γησε η δεσποινίς Μπάρτλετ καλύπτοντας το κενό «και έτυχε να μου πει σε μια συζήτηση ότι προσφάτως δεχτήκατε τη θέση…». «Ναι, το έμαθα από τη μητέρα την περασμένη εβδομάδα. Δεν ήξερε ότι σας είχα γνωρίσει στο Τάνμπριτζ Γουέλς, αλλά της έγρα­ ψα αμέσως και της είπα: “Ο κύριος Μπιμπ είναι…”». «Πράγματι» είπε ο κληρικός. «Θα μετακομίσω στο πρεσβυτέριο του Σάμερ Στριτ τον ερχόμενο Ιούνιο. Χαίρομαι που τοποθετήθηκα σε μια τόσο χαριτωμένη γειτονιά». «Α, κι εγώ χαίρομαι! Το σπίτι μας ονομάζεται Γουίντι Κόρνερ». Ο κύριος Μπιμπ υποκλίθηκε ελαφρά. «Βασικά, εκεί μένουμε η μητέρα, εγώ και ο αδελφός μου, πα­ ρόλο που δεν τον φέρνουμε συχνά στην εκ… – η εκκλησία είναι κάπως μακριά, θέλω να πω». «Λούσι, αγάπη μου, άφησε τον κύριο να φάει το φαγητό του». «Τρώω, ευχαριστώ, και το απολαμβάνω». Προτιμούσε να μιλάει με τη Λούσι, της οποίας τώρα θυμήθηκε το παίξιμο, παρά με τη δεσποινίδα Μπάρτλετ, που πιθανόν θυμόταν τα κηρύγματά του. Ρώτησε τη νεαρή κοπέλα αν ήξερε καλά τη Φλωρεντία, και εκείνη του είπε, μ’ ένα σωρό λόγια, ότι δεν είχε