Ένα δωμάτιο με θέα

20 | E. M. FORSTER πια τα δωμάτια και τις θέες αλλά κάτι… κάτι αρκετά διαφορετικό, την ύπαρξη του οποίου δεν είχε αντιληφθεί πριν. Ο ηλικιωμένος κύριος επιτέθηκε τώρα στη δεσποινίδα Μπάρτλετ, βίαια σχεδόν: Γιατί να μην ανταλλάξουν δωμάτια; Τι αντιρρήσεις μπορεί να είχε; Σε μισή ώρα θα ξεμπέρδευαν. Η δεσποινίς Μπάρτλετ, αν και ικανή στους λεπτούς χειρισμούς μιας συζήτησης, μπροστά στη βαναυσότητα ένιωθε ανίσχυρη. Ήταν αδύνατον να αποκρούσεις κάποιον τόσο χοντροκομμένο. Το πρό­ σωπό της κοκκίνισε από δυσαρέσκεια. Κοίταξε γύρω της σαν να έλεγε: «Έτσι είστε όλοι;». Και δύο κυριούλες, που κάθονταν πιο πέ­ ρα στο τραπέζι και οι εσάρπες τους κρέμονταν από τις καρέκλες τους, ανταπέδωσαν το βλέμμα της, δηλώνοντας κατηγορηματικά: «Όχι, δεν είμαστε έτσι· εμείς είμαστε ευγενικές». «Τρώγε το φαγητό σου, αγαπητή μου» είπε στη Λούσι, και άρχι­ σε πάλι να σκαλίζει το κρέας που πριν είχε επικρίνει. Η Λούσι μουρμούρισε ότι εκείνοι οι απέναντι φαίνονταν πολύ αλλόκοτοι άνθρωποι. «Τρώγε το φαγητό σου, αγαπητή μου. Αυτή η πανσιόν είναι μια αποτυχία. Αύριο θα αλλάξουμε». Δεν πρόλαβε να ανακοινώσει αυτή τη σκληρή απόφαση και αμέσως ανακάλεσε. Οι κουρτίνες στο βάθος της αίθουσας χωρίστη­ καν και αποκάλυψαν έναν κληρικό, σωματώδη και ελκυστικό, που προχώρησε βιαστικά προς τη θέση του στο τραπέζι, απολογούμενος κεφάτα για την αργοπορία του. Η Λούσι, που δεν είχε ακόμη απο­ κτήσει πλήρως καλούς τρόπους, σηκώθηκε αμέσως αναφωνώντας: «Αχ, ναι, ο κύριος Μπιμπ! Αχ, τι όμορφα, τέλεια! Αχ, Σάρλοτ, πρέπει να μείνουμε τώρα, όσο άσχημα κι αν είναι τα δωμάτια. Αχ, ναι!». Η δεσποινίς Μπάρτλετ είπε πιο συγκρατημένα: «Πώς είστε, κύριε Μπιμπ; Φαντάζομαι πως μας έχετε ξεχάσει: δεσποινίς Μπάρτλετ και δεσποινίς Χάνιτσερτς. Ήμασταν στο Τάν