Ένα δωμάτιο με θέα

ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ | 19 προτού αυτές καταλάβουν τι γίνεται. Έτσι, εκείνη πήρε ένα σαστι­ σμένο ύφος όταν της μίλησε, και μετά είπε: «Θέα; Α, θέα! Πόσο ευχάριστη είναι μια θέα!». «Αποδώ ο γιος μου, ο Τζορτζ» είπε ο ηλικιωμένος. «Κι αυτός έχει θέα». «Α» είπε η δεσποινίς Μπάρτλετ, αφαιρώντας το λόγο από τη Λούσι, που ήταν έτοιμη να μιλήσει. «Θέλω να πω» συνέχισε εκείνος «ότι μπορείτε να πάρετε εσείς τα δωμάτιά μας κι εμείς τα δικά σας. Να τα ανταλλάξουμε». Η ανώτερη τάξη των τουριστών σοκαρίστηκε και ένιωσε συμπά­ θεια για τις νεοφερμένες. Σε απάντηση, η δεσποινίς Μπάρτλετ, ανοίγοντας το στόμα της όσο λιγότερο μπορούσε, είπε: «Σας ευχαριστώ πραγματικά πάρα πολύ. Αλλά αυτό δεν γίνεται». «Γιατί;» ρώτησε ο ηλικιωμένος με τις γροθιές του πάνω στο τρα­ πέζι. «Διότι απλώς δεν γίνεται, σας ευχαριστώ». «Δεν μας αρέσει, βλέπετε, να παίρνουμε…» άρχισε η Λούσι. Αλλά η ξαδέλφη της και πάλι την έκοψε. «Μα, γιατί;» επέμεινε εκείνος. «Στις γυναίκες αρέσει η θέα· στους άντρες πάλι, όχι», και χτύπησε τις γροθιές του σαν κακομαθημένο παιδί. Έπειτα γύρισε στο γιο του, λέγοντας: «Τζορτζ, προσπάθησε να τις μεταπείσεις εσύ!». «Μα είναι σαφές ότι πρέπει να πάρουν τα δωμάτια» είπε ο γιος. «Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πω». Όσο μιλούσε δεν κοίταζε τις δεσποινίδες, αλλά η φωνή του ήταν αμήχανη και θλιβερή. Και η Λούσι ένιωθε αμηχανία. Αλλά κατα­ λάβαινε ότι είχαν εμπλακεί σε μια κατάσταση που είναι γνωστή ως «επεισοδιακή σκηνή» και είχε την παράξενη αίσθηση πως κάθε φορά που μιλούσαν αυτοί οι ανάγωγοι τουρίστες η αντιδικία γινόταν όλο και πιο εκτενής και πιο βαθιά, και στο τέλος δεν θα αφορούσε