Ένα δωμάτιο με θέα

«Εμένα μου φτάνει και μια γωνίτσα» συνέχισε η δεσποινίς Μπάρ­ τλετ. «Αλλά είναι κρίμα να μην έχεις εσύ θέα». Η Λούσι κατάλαβε ότι είχε φερθεί εγωιστικά. «Σάρλοτ, δεν πρέ­ πει να με κακομαθαίνεις. Κι εσύ, φυσικά, πρέπει να βλέπεις τον Άρνο. Το εννοώ. Το πρώτο άδειο δωμάτιο στην πρόσοψη…» «Θα πρέπει να το πάρεις εσύ» είπε η δεσποινίς Μπάρτλετ, που μέρος των ταξιδιωτικών της εξόδων το είχε πληρώσει η μητέρα της Λούσι – μια γενναιοδωρία για την οποία έκανε πολλές διακριτικές νύξεις. «Όχι, όχι. Εσύ πρέπει να το πάρεις». «Επιμένω σ’ αυτό. Η μητέρα σου δεν θα μου το συγχωρούσε ποτέ, Λούσι». « Εμένα δεν θα μου το συγχωρούσε». Οι φωνές των δύο γυναικών δυνάμωσαν και – για να πούμε τη μαύρη αλήθεια – έγιναν λίγο δυσάρεστες. Ήταν κουρασμένες και, με το πρόσχημα της ανιδιοτέλειας, λογόφερναν. Μερικοί από τους πα­ ρακαθήμενους αντάλλαξαν βλέμματα και ένας από αυτούς – κάποιος ανάγωγος, από εκείνους που συναντάς στο εξωτερικό – έγειρε πάνω από το τραπέζι και κυριολεκτικά εισέβαλε στον καβγά τους. «Έχω εγώ θέα. Έχω εγώ θέα» είπε. Η δεσποινίς Μπάρτλετ εξεπλάγη. Συνήθως, στις πανσιόν οι άν­ θρωποι τις παρατηρούσαν μια δυο μέρες προτού τους μιλήσουν, και συχνά ανακάλυπταν ότι τους «ταίριαζαν» όταν εκείνες είχαν ήδη φύγει. Κατάλαβε, πριν καν τον δει, ότι αυτός ο ενοχλητικός άνθρω­ πος ήταν ανάγωγος. Ηλικιωμένος, μεγαλόσωμος, με όμορφο, ξυ­ ρισμένο πρόσωπο και μεγάλα μάτια. Υπήρχε κάτι το παιδικό σ’ εκείνα τα μάτια, όχι όμως η παιδικότητα του ξεμωράματος. Τι ήταν στην πραγματικότητα, η δεσποινίς Μπάρτλετ δεν πρόλαβε να το σκεφτεί, γιατί η ματιά της έπεσε στα ρούχα του. Δεν της άρεσαν καθόλου. Προφανώς, προσπαθούσε να κάνει γνωριμία μαζί τους 18 | E. M. ΦΟΡΣΤΕΡ