Ένα δωμάτιο με θέα

30 | E. M. FORSTER «Νομίζω ότι τώρα μπορούμε να το τολμήσουμε. Όχι, Λούσι, μην σηκώνεσαι. Θα φροντίσω εγώ για τη μεταφορά». «Μα όλα εσύ τα κάνεις» είπε η Λούσι. «Φυσικά, αγαπητή μου. Αυτή είναι η δουλειά μου». «Θα ήθελα, όμως, να σε βοηθήσω». «Όχι, χρυσή μου». Αχ, αυτή η ενεργητικότητα της Σάρλοτ! Και η καλοσύνη της! Έτσι ήταν όλη της τη ζωή, αλλά πραγματικά, σε αυτό το ταξίδι στην Ιτα­ λία ξεπερνούσε τον εαυτό της. Έτσι ένιωθε η Λούσι, ή πάλευε να νιώσει έτσι. Κι όμως, υπήρχε ένα πνεύμα ανταρσίας μέσα της που αναρωτιόταν αν η αποδοχή της προσφοράς θα μπορούσε να ήταν λιγότερο ευγενική και περισσότερο όμορφη. Εν πάση περιπτώσει, θα έμπαινε στο δικό της δωμάτιο χωρίς κανένα αίσθημα χαράς. «Θέλω να εξηγήσω» είπε η δεσποινίς Μπάρτλετ «γιατί πήρα εγώ το μεγαλύτερο δωμάτιο. Φυσικά, θα έπρεπε να το δώσω σ’ εσένα, αλλά ξέρω ότι αυτό ανήκει στο νεαρό και είμαι βέβαιη ότι κάτι τέτοιο δεν θα άρεσε στη μητέρα σου». Η Λούσι ξαφνιάστηκε. «Αν πρόκειται να δεχτείς μια χάρη, είναι καλύτερα να είσαι ευγνώμων στον πατέρα του παρά σ’ εκείνον. Γνωρίζω τι συμβαίνει στον κόσμο, με τον δικό μου απλό τρόπο, και ξέρω πού οδηγούνται τα πράγματα. Πάντως, ο κύριος Μπιμπ αποτελεί κατά κάποιον τρό­ πο εγγύηση ότι δεν θα το εκμεταλλευτούν αυτό». «Τη μητέρα δεν θα την ένοιαζε, είμαι βέβαιη» είπε η Λούσι, αν και είχε την αίσθηση ότι υπήρχαν ζητήματα πολύ μεγαλύτερα, που δεν τα έβαζε ο νους της. Η δεσποινίς Μπάρτλετ αναστέναξε μόνο, την αγκάλιασε προ­ στατευτικά και της ευχήθηκε καληνύχτα. Η Λούσι ένιωσε μια σκο­ τοδίνη και, όταν πήγε στο δωμάτιό της, άνοιξε το παράθυρο και ανέπνευσε τον καθαρό αέρα της νύχτας, έχοντας στη σκέψη της τον