Ένα δωμάτιο με θέα

ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ | 25 «Μήπως θα πρέπει να συμπεράνω» είπε η δεσποινίς Μπάρτλετ «ότι είναι σοσιαλιστής;». Ο κύριος Μπιμπ δέχτηκε τη βολική λέξη μ’ ένα ελαφρύ δάγκω­ μα των χειλιών του. «Και προφανώς μεγάλωσε και το γιο του επίσης ως σοσιαλιστή;» «Δεν τον ξέρω σχεδόν καθόλου τον Τζορτζ, αφού δεν έχει μάθει ακόμη να μιλάει. Φαίνεται ευγενικό πλάσμα και νομίζω πως δια­ θέτει μυαλό. Φυσικά, έχει όλες τις ιδιοτροπίες του πατέρα του, και μάλλον είναι κι αυτός σοσιαλιστής». «Αχ, με ανακουφίσατε» είπε η δεσποινίς Μπάρτλετ. «Με άλλα λόγια, λέτε ότι έπρεπε να αποδεχτώ την προσφορά του; Νομίζετε ότι υπήρξα στενόμυαλη και καχύποπτη;» «Καθόλου» απάντησε εκείνος. «Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο». «Μήπως θα έπρεπε να απολογηθώ, κατόπιν όλων αυτών, για την απροκάλυπτη αγένειά μου;» Εκείνος απάντησε με κάποιον εκνευρισμό ότι θα ήταν εντελώς περιττό, και σηκώθηκε από το κάθισμά του για να πάει στο καπνι­ στήριο. «Ήμουν βαρετή;» είπε η δεσποινίς Μπάρτλετ αμέσως μόλις εκεί­ νος εξαφανίστηκε. «Λούσι, εσύ γιατί δεν μίλησες; Είμαι βέβαιη ότι προτιμάει τους νέους ανθρώπους. Ελπίζω να μην τον μονοπώλησα. Διατηρούσα την ελπίδα ότι θα τον είχες εσύ όλο το βράδυ, όπως και την ώρα του δείπνου». «Είναι καλός» αναφώνησε η Λούσι. «Ακριβώς όπως τον θυμόμουν. Δείχνει να βλέπει σε όλους το καλό. Κανείς δεν θα τον έπαιρνε για κληρικό». «Αγαπητή μου Λουσία…» «Ε, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Και ξέρεις πώς γελάνε οι κλη­ ρικοί γενικώς. Ο κύριος Μπιμπ γελάει όπως όλοι οι κανονικοί άν­ θρωποι».