Ένα δωμάτιο με θέα

24 | E. M. FORSTER «Είμαι, λοιπόν» αποτελείωσε «η συνοδός της νεαρής ξαδέλφης μου, της Λούσι, και δεν θα ήταν πρέπον να υποχρεωθεί εξαιτίας μου σε ανθρώπους για τους οποίους δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε. Η συμπεριφορά του ήταν κάπως ατυχής. Ελπίζω να έπραξα το σωστό». «Φερθήκατε πολύ φυσιολογικά» της απάντησε. Φάνηκε σκεφτι­ κός και, ύστερα από λίγο, πρόσθεσε: «Πάντως δεν νομίζω ότι θα ήταν και τόσο κακό αν συμφωνούσατε». «Καθόλου κακό δεν θα ήταν, βέβαια. Αλλά δεν μπορούσαμε να του είμαστε υποχρεωμένες». «Είναι μάλλον ιδιόρρυθμος». Δίστασε πάλι, και μετά είπε ευγε­ νικά: «Δεν πιστεύω πως θα εκμεταλλευόταν την προσφορά του αν τη δεχόσασταν, ούτε θα περίμενε να δείχνατε ευγνωμοσύνη. Έχει το προσόν – αν είναι τέτοιο – να λέει ακριβώς αυτό που εννοεί. Έχει δωμάτια που δεν τα εκτιμά και πιστεύει ότι εσείς θα τα εκτιμούσατε. Δεν σκέφτηκε να σας υποχρεώσει, ήθελε μόνο να φανεί ευγενικός. Είναι τόσο δύσκολο – εγώ, τουλάχιστον, το βρίσκω δύσκολο – να καταλάβουμε τους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς». Η Λούσι χάρηκε και είπε: «Εγώ έλπιζα ότι ήταν καλός. Έτσι κά­ νω πάντα, ελπίζω ότι οι άνθρωποι είναι καλοί». «Εγώ νομίζω πως είναι καλός και κουραστικός. Διαφέρω από αυτόν σε όλα τα σημαντικά σημεία, και παρόμοια περιμένω – ελπί­ ζω, μπορώ να πω – ότι κι εσείς θα διαφέρετε. Αυτός, όμως, είναι ο τύπος του ανθρώπου που περισσότερο διαφωνείς μαζί του παρά οικτίρεις. Όταν πρωτοήρθε εδώ, έκανε – και ήταν φυσικό – όλους τους άλλους να του γυρίσουν την πλάτη. Δεν έχει λεπτότητα και τρόπους – με αυτό δεν εννοώ ότι έχει κακούς τρόπους – και δεν κρατάει τη γνώμη του για τον εαυτό του. Διαμαρτυρηθήκαμε μάλι­ στα γι’ αυτόν στην καταθλιπτική μας Σινιόρα, αλλά ευτυχώς μετά το σκεφθήκαμε καλύτερα».