Ένα δωμάτιο με θέα

ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ | 23 Ο πατέρας δεν την είδε. Ο γιος την αποδέχτηκε, όχι με μια άλ­ λη υπόκλιση, αλλά ανασηκώνοντας τα φρύδια του και χαμογελώ­ ντας. Φάνηκε να χαμογελάει σε κάτι απέναντι. Εκείνη έτρεξε πίσω από την ξαδέλφη της, που είχε ήδη εξαφα­ νιστεί μέσα από τις κουρτίνες – κουρτίνες που σε χτυπούσαν στο πρόσωπο και νόμιζες ότι ήταν φτιαγμένες από κάτι πιο βαρύ από ύφασμα. Πίσω τους στεκόταν η αναξιόπιστη Σινιόρα, καλησπερίζο­ ντας με μια κλίση του κεφαλιού τους πελάτες της και ακολουθού­ μενη από τον Ένερι, το αγοράκι της, και τη Βικτόριερ, την κόρη της. Αυτή η απόπειρα της Λονδρέζας να μεταφέρει εκεί μέσα τη χάρη και την εγκαρδιότητα του Νότου δημιουργούσε ένα παράξενο σκη­ νικό. Και ακόμα πιο παράξενο ήταν το σαλόνι, που επιχειρούσε να ανταγωνιστεί την επιβλητική άνεση ενός ξενώνα στο Μπλούμπσμπε­ ρι. Έτσι ήταν αλήθεια η Ιταλία; Η δεσποινίς Μπάρτλετ καθόταν ήδη σε μια ασφυκτικά παρα­ γεμισμένη πολυθρόνα, που είχε το χρώμα και το σχήμα τομάτας. Κουβέντιαζε με τον κύριο Μπιμπ και, καθώς μιλούσε, το μακρό­ στενο κεφάλι της έγερνε μπρος και πίσω, με αργό, κανονικό ρυθ­ μό, λες και γκρέμιζε κάποιο αόρατο εμπόδιο. «Σας είμαστε περισ­ σότερο από ευγνώμονες» έλεγε. «Το πρώτο βράδυ είναι πολύ ση­ μαντικό. Όταν ήρθατε ήμασταν σε μια ιδιαίτερα mauvais quart d’heure». 4 Εκείνος εξέφρασε τη λύπη του. «Μήπως, κατά τύχη, ξέρετε το όνομα του ηλικιωμένου κυρίου που καθόταν απέναντί μας στο τραπέζι;» «Έμερσον». «Είναι φίλος σας;» «Όσο φίλος μπορείς να γίνεις με κάποιον σε μια πανσιόν». «Τότε, δεν λέω περισσότερα». Εκείνος την πίεσε λιγάκι, και αυτή είπε περισσότερα.